12/11/2012

Máis que soños, películas oníricas

Estaba nunha igrexa, lógobre e futurista. Iso parecía. Todos vestiamos de negro, até eu, sen saber que facía alí, situada de pé na entrada da mesma namentres a maioría ficaban sentados en bancos de madeira escuros. Esperaban por alguén con impaciencia. Sabíao polo xeito de ollaren unha portiña lateral do interior salvagardada por uns matóns musculosos.

Dentro do templo adornaban uns bechos xigantes. Dous dragóns metálicos de cor dourada, un na parte de diante e outro na de atrás. Chamaban a atención vivamente entre tanta escuridade, ademais de polo tamaño exaxerado, pola cor rechamante.

O murmurio dos crentes convertiuse en silencio absoluto ao abrirse a porta ante a cal estaban espectantes. Dela saíu un home de aparencia xoven, pel branquísima e unha melena azibache por riba dos ombreiros. Tamén vestía de negro. Dirixiuse con lentitude cara o altar, á altura duns dos dragóns. E, unha vez situado, saudou a todos para dar comezo ao seu discurso. Todo o que dicía dirixíao cara a min en vez de á xente que tiña diante. Todos semellaban hipnotizados. Non se movían nin un milímetro mentres eu me puña máis e máis nerviosa con cada palabra. Comezou a describirme, a contar anécdotas da miña infancia que só eu podía coñecer. Non cabía dúbida, falaba de min enfitándome entre a multitude cun riso noxento e coa maldade reflectida nos ollos.

Sen saber porqué, nunha especie de flash, souben que os dagróns formaban parte dun feitizo e que tiña pensado enfrontalos o un contra o outro activando un botón que agochaban baixo as ás. Era como se me espertase un tipo de videncia, pois tamén sentía a alma dos bechos, outra vez sen saber o como nin o porqué: un era miña nai, o da parte de atrás, e o que estaba preto del era outro ser querido (que agora non lembro quen).

Comecei a sentir rabia. Chantaxeábame para que me pasase ao seu bando. Eu non sabía o motivo de incitarme a tal decisión. De súpeto, moi anoxada, lancei coas mans unha bola de enerxía branca e brillante tentando evitar que os activase. Sorprendida polo meu poder estraño e mentalizada en salvar aos meus, aproveitei o momento, corrín cara o dragón que tiña máis preto e, premendo un botón que puña "reset", conseguín desprogramalo. Sabía o que facer en cada intre, era desconcertante o que sentía e vía.

O predicador, ao ver a miña fazaña, ergueuse pra ir cara o dragón do seu lado, a tentar activalo ou quizais destruílo. El era moi forte, recuperárase axiña do meu ataque.

Entre tantas emocións devastadoras produciuse outra especie de milagre: nas miñas mans apareceu unha espada grande e aí decateime do que medrara a miña forza outra vez. Fun cara a el cunha rapidez tamén descoñecida antes en min e, procurando evitar que conseguise o seu obxectivo, comecei a despedazalo pillándoo desprevido. Notaba a súa maldade que me enfurecía poñéndome máis agresiva. Unha vez crin que xa estaba morto, parei de cortar. A súa cabeza non deixaba de sorrir e soltar altas gargalladas pese a estar sen vida. A xente seguía sen moverse. A miña ira marchara, máis a pena seguía en min pois non sabía como devolver a miña nai de dentro dese becho xigante e metálico.

Nese instante... outro flash. Vía máis seres malignos descendentes deste predicador. Descoñecía a orixe das visións, de tantas e novas capacidades. Vía mozos e mozas con aparencia externa atractiva e posuidores dun carisma sen igual, todos mesturados entre xente de ben. Non sabía con exactitude se gañara a primeira batalla, porén tiña claro que a guerra acababa de comezar.

05/08/2012

Cadeas imaxinarias

Púxose na punta dos pés, ergueu a man endereitando o brazo o máis que podía nembargantes non daba chegado, os seus soños ficaban lonxe de máis. A bola negra, enferruxada e pesada, atada cunha cadea á súa perna esquerda impedía o movemento. Unha bola que só vía ela, cargada de tristeza, recordos e medos.
Cada día que pasaba comía menos, conseguindo que fraquease en forzas. Tantos cambios tíñana totalmente desubicada, aillada por vontade propia sen case afectos nin quen puidese entendela, botarlle unha man pra ver que nada era real, que hai que soltar lastre pra poder avanzar e que un mesmo é quen se detén entrando na espiral de desilusións. Tiña moito ao seu alcance, porén non podía velo, dentro da escuridade a plena luz do sol nunha morte lenta en vida pese á aparencia externa de mil cores. Padecía un pouco tamén de "terribilite", ese cúmulo de emocións negativas que rodan cal alúde sendo a onda expansiva cada vez maior destrozando todo ao seu paso. Os intentos que facía por saír non parecían nunca suficientes, non lograba velos, vía só o moito que aínda lle quedaba, e o primeiro: desfacerse desa áncora imaxinaria que seguía atándoa á escuridade pese a non pertencer a ninguén nin a ningures.


02/08/2012

Remando

No primeiro intre de saír da perruquería pensei: ¿que fixen? Ás veces aínda me custa recoñecerme ao pasar por diante do meu reflexo e penso: ¿quen é esa? Parece mentira o que pode facer un cambio de look tan simple como aclarar a cor do cabelo. Sempre que algo muda en min (ou quero que mude) fago un cambio no aspecto exterior, unha simbiose entre o interno e o externo, recordándome os porqués ao verme. 

Hoxe ando incubando unha gripe ou algo semellante e a mente acompaña ao corpo nese estado doente. Rebélase dicíndome que vai custar, que o esforzo ten que ser moi grande pra ver os resultados e protesta á súa maneira, enfermando. Xa din que somos mente, corpo e espírito. Tamén me pregunto cal é o sentido de tanta introspección, ¿a onde me leva? Hai días en que apetece abandonarse, de fuxir dos pensamentos cunha longa carreira enfundada en roupa deportiva, meditación ou unha boa charla coa xente que me coñece ben facéndome sentir que todo o que acontece paga a pena, que a vida di "espera un pouquiño máis". Os que parecía que estaban e non están pode que teñan os seus propios conflictos e non poidan reaccionar, máis como me dixo H: os amigos estamos pra iso, sempre, pase o que pase. Quen non están "non lle busques explicacións nin desculpas, esquéceos". A verdade é que pode que teña razón, pois eu podo estar "fodida" máis sempre disposta cando alguén que quero me necesita. En fin, que dá igual que sexas bonita, fea; alta, baixa; intelixente, aparvada; triste, alegre; toxo, amorosa... quen te quere, enténdete e está ao teu lado aínda que sexa mediante a tecnoloxía cando hai distancia por medio. A vida sen apoios sería imposible, non somos náufragos perdidos nunha illa deserta. Non sempre fago ben as cousas, porén sei de sobra que intento aprender dos erros e mudar xeitos destrutivos de vivir e, tamén sei, que si hai quen te ve máis aló do que as palabras din, que ve quen es realmente. Non sempre o que acontece é culpa de unha malia que así o crea. Náufraga, segue remando!!!

Hoxe saqueime fotos, ¿pra recordar o que dixen antes?




25/07/2012

Raiaduras


Este blog éme igualiño que unha sesión de psicanálise, exceptuando de que as pausas e rectificacións que preciso teño que buscalas eu mesma (ou grazas a conversas e interaccións con outra xente para ben ou para mal) e, aínda que igual ou máis lento, afórrome os 60 euros semanais. Pra moitos isto é unha raiadura infernal, pra min pode que tamén máis como é "meu" fago o que me peta e, sen ánimo de faltar, quen non queira ler que non lea, porén creo que non son a única que pasa por isto e igual axuda a pensar a quen non se atreve a facelo. A espiral é inmensa e interminable, pero cando boto a vista atrás doume conta de que valeu a pena o recorrido, e o que me queda!!! Quizais non teño os coñecementos indispensables (quédame moito por vivir, aprender, ler, compartir...) e me erre moitísimas veces, máis pasiño a pasiño faise o camiño (e ata rima). Sorpréndome a min mesma en cada post, non do xeito que espero, senón de que vou vendo as mutacións que sofren os pareceres e do cambiantes que chegan a ser os pensamentos que, unha vez relidos, fan que me estrañe do que expoño e pense se son eu realmente a que escribiu iso. Un xeito de xuntar pezas abríndome a outras realidades, deixando aos poucos subxectivismos que me encaixan en patróns de conduta que non me levan a ningures e, de paso, orientarme a novas e diferentes emocións.

Sempre oín que o máis importante é recoñecer onde fallas e de aí dar co xeito a transformarte, nembargantes sen condicionarse polo que os demais esperan de ti, con personalidade e sen deixarse influenciar por outros pra te sentires aceptado. A esencia de quen son ten que permanecer inmutable ao que rodea e, sen danar, forxarme como a persoa que son e quero ser. Sempre pra ben. Pois nada, que queda raiadura pra "rato" e gato.

24/07/2012

Entre cancións

Sempre fun consciente do que me gusta e me enche cantar, é a faceta na que máis me vexo a min mesma, Mar ao 100%, plena e feliz. Este vídeo é de onte, non daba durmido e morría de calor e o que me apeteceu foi cantar aínda que fosen as catro da mañá e gravarme pra verme reflexada no que máis me gusta facer no mundo mundial. Tentei non facer moito ruído pra non molestar aos veciños, pero iso é o bo de vivir nunha casa en vez de nun piso, podo permitirme o luxo de botar uns cantos berros de cando en cando pra sentirme ben. Esas pequenas cousas...

23/07/2012

Who am I?


A mente humana é do máis complexo e difícil de descifrar. Hai tantos intres nos que non interpretamos con exactitude o que nos quere dicir: ¿por que actuamos dun xeito ou doutro?,¿ por que nos gustan certas cousas e non outras?, ¿que nos atrae?, ¿que odiamos?... As nosas vivencias e experiencias dende cativos inflúen moito nos nosos comportamentos, nas formas de pensar e sentir. A mente é un labirinto interminable de explorar, dado que cando cres que te aproximas máis á propia comprensión volve algo que se che vai das mans e dá a impresión de que é unha meta imposible de alcanzar.

Como nos ven os demais tamén forma parte da aprendizaxe, as diferentes etiquetas que nos colocan por meras suposicións, polo que "supostamente" transmitimos e tamén por quen eles son, ven o que queren ver. Como me dixo a miña curmá o outro día: "Os nosos inimigos son os nosos mellores mestres". Pra uns podo ser un anxo, pra outros unha frívola, quizais despreocupada e alegre, ou pode que unha narcisista que sempre pensa en si mesma e non deixa de escribir sobre ela no seu blog. Pra min o fundamental agora é iso, coñecerme, non se trata de ser ególatra, senón de afondar na esencia de quen son realmente. Podo ter a disposición de axudar e cambiar o mundo, máis se non comezo por min mesma... "Sé o cambio que queres ver no mundo", intenta "predicar co exemplo máis que coas palabras". Ai, que difícil parece!!!

A xente búscate cando aparentas unha persoa misteriosa, se ocultas as debilidades, se tes boa presencia, se ven motivación en ti que os motive e un sen fin de elementos que nada teñen que ver coa miña forma de actuar. Vou de fronte, digo quen son aos catro ventos, sempre auténtica (ou iso procuro), intento mellorar como ser humano, etc... máis parece que iso non é suficiente pra os que me rodean, sempre piden máis e máis sen eles facer nada por cambiarse a si mesmos. Afirmo que iso me ten un pouco farta, do que esperan e queren de min, e até aquí cheguei. Non penso disfrazarme, ser outra persoa, agradar pra que me queiran... Así que reitero: até aquí!!!

Son testaruda cando me poño pero entro en razón se sei que non a teño; débil nalgunhas situacións (demasiado sensible), moi forte noutras; comprensiva máis cos que me rodean que comigo ás veces; atenta e preocupada cando alguén precisa que @ escoiten; son alegre maiormente máis decaio con facilidade ante a incompresión deste mundo tolo que vai ao seu; medrosa en ocasións, moi valente en outras; raiada por decepcións que me mergullan na desconfianza, aínda que procuro dar oportunidades e crer que a maldade non é tal... seguiría intentando dicir quen son, poñéndome etiquetas, moitas contraditorias, pero iso é o que somos todos, vivimos en contradicións continuamente, somos seres cambiantes. O que si teño claro é que quen pase polo meu carón nunca poderá dicir que fun outra persoa, sempre fun eu en estado puro e isto é o que hai. Quen se quede preto, saberá que non podo ser o que espera, pero si quen aprende e mellora coas circunstancias. Quedade ou marchade, pero na porta non vos poñades que atascades o tránsito das cousas boas que están a piques de chegar. Cada un sabe o camiño que seguiu e os zapatos que tivo que usar e xulgando non se vai a ningures, pero agora si, sendo un pouco egoísta, digo: ás veces poderiades ir todos un pouco ao carallo (bueno, voume incluir)!!!

21/07/2012

Luces e sombras

Foi moito tempo... atrévome a afirmar que ninguén me coñece como H, inclusive mellor que eu a min mesma en algúns sentidos. Intensos e longos diálogos a través dos anos que, pese ás distancias e aos cambios, seguen permanecendo vivos. Esas persoas "case" únicas (digo "case" porque quero crer que hai máis xente así no mundo) e especiais as cales, aínda que o destino as leve por outros camiños (ou nos leve) sexa polo motivo que sexa, fante entender que existen conexións diferentes ao resto dos mortais, que nunca se está tan só como poida parecer nalgúns momentos da vida. Isto último tamén vai por M e quero crer que irá por moitos máis que virán.

Polo comentario a un post pasado no que sae unha pequena referencia ás propias sombras, ao que nos atormenta, recordei un documental que vira meses atrás e, grazas tamén a un par de días de desconexión con H ofrecéndome unha vez máis a súa man, decátome, tamén unha vez máis, de que nada é casual, que todo o que acontece (para ben ou para mal) ten unha razón de ser. Encontros e diálogos que me aproximan a novos entendementos de min mesma e do que me rodea, xustiño neses intres en que volve a escuridade. El reaparece coa súa luz para iluminarme o camiño se eu perdín os propios recursos ou, si se deu o caso, pra erguerme despois dunha caída cando inevitablemente os meus xeonllos xa bateron contra o chan. E aí está, devolvéndome a claridade e, unha vez de pé, orientándome cara onde andar, aprendéndome a curarme as feridas para que siga adiante (así mo explica el coa súa forma peculiar de dar consellos e ánimos).

Está claro que todos temos sombras e que hai persoas que nos axudan cando nós somos incapaces a afrontalas (quen decide facelo, pois non se pode axudar a quen non quere ser axudado). Pasamos polas vidas dos demais por algún motivo porén hai que aceptalos como son (somos mestres e aprendices a un tempo e viaxamos en diferentes etapas de evolución) e aceptarnos a nós mesmos coas eclépticas emocións tan humanas, perdoarnos e perdoar os demais cando se cometen erros. H díxome algo así onte: non te castigues nunca máis, fas as cousas o mellor que podes e sabes. E recorda que quen te queira terá que estar disposto a evolucionar contigo afrontando tanto o estar dentro da luz como dentro da escuridade e contigo é un pracer facelo, porque aínda que non saibas ver de todo quen es, es unha inconformista e loitas sempre, non creas que non o fas.

Por persoas así preto é polo que vale a pena esta vida. 

17/07/2012

De "tiritas" e outros sentidos taponados

Quero pensar que todos nos preguntamos cousas semellantes ao longo do curso da vida, pode que produto das circunstancias que se nos escapan, ás veces, un pouco ao noso entendemento por moitas voltas que lle deamos. Hai etapas que se repiten, como se a lección non fose aínda aprendida, angustias que volven interrogando que fas mal  pra rematar pensando que algo erróneo está en ti, máis non toda a culpa recae nunha mesma, agás polas malas escollas, tanto por non ser o intre correcto como un medio defectuoso. O que merece a pena custa esforzo, nembargantes sabemos que cando é o momento axeitado tornan os esforzos en  doados, máis do que imaxinabamos e que insistir nun mesmo erro é do máis absurdo e agoniante.

A intuición sempre está aí, cremos que a perdemos, quizais ignorámola por adaptarnos ao que queremos que sexa, pero a verdade acaba saíndo ao final do que pensabamos nun inicio. É vital dar oportunidades, de todo se aprende, porén enganámonos a nós mesmos con algún camiño que decidimos seguir, obviando que nos levará a onde non queremos ir. As persoas tamén aparecen nese camiño: por afinidades, por vivencias semellantes, por suposto apoio... as cales nos fan estar un pouco menos sós e incomprendidos neste mundo, porén cegámonos fuxindo da realidade e, aínda que cremos escoitármonos os uns aos outros, somos seres egoístas intentando repararnos sen ter en conta como quixeramos aos demais. Un barullo psicolóxico que impide ver máis aló do que os ollos nos amosan e menos aínda descifrar o que esconden as palabras que oímos. Somos así por natureza, pola autoconservación, sobre todo cando as condicións internas e externas nos bloquean, ou deixamos que nos bloqueen pois se hai intención de dar un paso adiante pra superar barreiras, deixamos atrás un toma e daca que fire entre posturas que soan a ameaza máis que o que é maiormente.

Veñen despois os lamentos, eu dixen ou quería dicir, ti entendes ou quixeches entender... xordos mergullados en sen sentidos sen chegar a ningún acordo. Só se paraliza quen non pretende saír desa inercia, vendo o que se quere ver, sen reaccionar, buscando entendemento por outras vías, afastándonos de conflictos, sen contar con ninguén por medo a seguir defraudados, covardías que resaltan parches pasaxeiros, da felicidade que se evapora por ser algo momentáneo e fugaz, sen ser o esperado. Así que... non creas que te entenden ou que te ven como es, es o seu simple reflexo ou quizais o que precisan nun intre determinado. Corpos con nicotina que te ven coma ese parche de quita e pon, corpos magoados que te ven coma unha "tirita" que cubre as feridas que non queren ser curadas, en calquera intre acabas no lixo despois da túa función. Cada un que entenda o que queira entender: se non es a súa solución pois serás parte do problema. Onde queda a papeleira máis próxima?

13/07/2012

A infancia de X e Y en A

Na aldea A vivía un neno chamado X rodeado de libros, adoraba ler e desconectaba do mundo que o rodeaba até o infinito entre eles, tanto na casa como na biblioteca á que acodía despois das clases. Os seus pais, sen ver como algo estraño a súa afección e aillamento, deixábano ao seu aire. Horas e horas de lecturas absorto nos coñecementos que ía adquirindo sen plantexarse que non era como os demais nenos, nenos que desas horas saían ao parque despois da tarefa feita (os que a facían), que despois dos deberes tocaba divertirse con outros da súa idade como nenos que eran. No desfrute da amizade entre aventuras de indios e vaqueiros que facían tan reais entre "¡piums, piums, mateite!", na emoción de buscar o sitio máis agochado á hora do "escondite", nas palmadas entoando cancións con movementos pactados e rítmicos, nos chimpos sobre as gomas que ían subindo en altura e dificultade a medida que avanzaba a partida, nos deportes varios, nos paseos en bicicleta, na busca de bechos marabillándose con outros seres vivos entre a natureza... X era feliz na súa burbulla solitaria e intelectual.

Un día chegaron uns tíos que non vía dende que case era un bebé, nin os recordaba. Como agasallo trouxéronlle un balón vermello, novo e impoluto. Sen atracción absoluta por el, agás polo brillo feiticeiro e rechamante que desprendía, pousouno no estante dos adornos da súa habitación, até que, sen querer, deulle co libro que adquirira esa mesma tarde na biblioteca co fin de rematalo na casa. Co empuxe foi cara o chan dando o primeiro bote dirección aos cacharros de tinta que tiña enriba do escritorio, cos cales facía debuxos milimetricamente idénticos aos que destacaban, por algún motivo que nin el entendía, nos seus libros. Logrou esquivalos cun manotazo sobre el, evitando a desfeita, e tentando agarralo comezou a dar botes entre as palmas das mans e o chan, enganchándose X a ese movemento que nunca quixera sentir antes, co engadido de que non había ollos que o observasen na súa patosidade por falta de práctica. Dende aquela comezou a saír co balón a todas partes, necesitábao preto, pero sen compartilo con outros nenos. Tiña medo, quizais de que se pinchase ou de que outros fixesen del a saber o que... non o sabía, pero non permitía que ninguén máis o tocase, que el levaría máis coidado.

Y trasladouse a A, á vila de X. Y era unha nena alegre, despreocupada, unha nena feliz pero algo asustada polos cambios que se aveciñaban. Era sociable máis tiña medo das novas circunstancias. Dende a chegada ao colexio fixouse en X, non entendía por que ía co balón entre as mans a diario se nunca xogaba, de porqué non desfrutaba coma o resto e marchaba directo á biblioteca ou pra súa casa. Ela lía cómics, máis nada, porén quizais lle atraía que fose tan diferente e, nalgún aspecto que non identificaba, sentíase próxima el. Vía algo que os unía e os separaba ao mesmo tempo, pode que fosen os puntos de vista tan disímiles da nenez.

Co tempo foron coincidindo até facerse amigos. X traía o balón cando quedaba con Y, máis dicía que non podían usalo, que rompería. Ela, coas súas trasnadas, ía logrando que se soltase un pouco. Facíao rir e ver o mundo con outros ollos até que chegou o intre en que se relaxou deixando ir o balón das súas mans pra tentar xogar. Y, coa emoción, deulle unha patada tan grande que o esférico desapareceu entre as árbores do parque. Cando o atoparon, estaba pinchado. Ela convencíao de que tiña arranxo, que non se preocupase, que cando se xoga pasan esas cousas e, neste caso, foran demasiado rápido as consecuencias. X, enfadado e triste por non ser o que era antes de deixalo á súa mercede, marchou pra casa. Y sabía que fixera mal, pero que fora sen querer, quería amosarlle que non pasaría nada, sen logralo, que as cousas teñen arranxo e que se non desfrutas da infancia, ¿de que serve levar un balón se non pensas utilizalo? X seguiu cos seus medos a romper balóns e Y, culpable de entender a vida doutro xeito (como nena que era), comezou a ler pra poñerse na súa pel, para acabar entendendo que o escrito non serve de nada se non se experimenta, que a teoría é teoría e que hai cousas que dependen de un. O que non arrisca a compartir, non perde amizades, pero ningunha ten.


12/07/2012

Vivimos nun mundo... e outras redundancias.

Vivimos nun mundo cheo de falsidade e hipocrisía pra satisfacer os propios intereses, vivimos nun mundo no que esiximos o que nós non temos aos demais pra finxir non ser os propios culpables dos nosos feitos, vivimos nun mundo no que falamos demasiado e actuamos pouco, vivimos nun mundo de aparencias externas cheas de vacíos internos, vivimos nun mundo onde se impón a crítica ao descoñecido, vivimos nun mundo falto de amor traducido en racionalidade do propio ego, vivimos nun mundo no que a defensa do xusto é un ataque peor que o asasinato, vivimos nun mundo cargado de silencios que ocultan mil verdades, vivimos nun mundo no que seguimos durmidos e bailando ao son dos encantadores de serpes, vivimos nun mundo... en fin... que erguerse tan negativa consegue que desenterre a machada e comece a cortar cabezas, máis así demostraría que estou no mundo que me merezo.

Xa o dicía Ghandi: "Convértete no cambio que queres ver no mundo"


09/07/2012

Camiño do propio paraíso

As pinceladas tiñan moi bo xeito, as cores combinaban harmoniosamente cheas de matices que resaltaban o seu conxunto, a paisaxe transmitía paz e boas vibracións, as gaivotas voaban felices na busca de peixes dos que alimentarse sobre un mar calmo e cristalino reflectindo o azul do ceo nun día soleado do mes de xuño. Porén, para ela, estaba posuído de ondas agresivas converténdoo en revolto, escuro, sucio... entre tornados de auga que o ceo enviaba cabreado sen ser consciente do porqué, ademais das supostas gaivotas que ela confundía con corvos, aves negras e voraces onde máis que axudar no proceso do equilibrio da natureza, semellaban ameazas invadíndoa sen piedade. Vivía aferrada á catástrofe sen saber o que realmente representaba cada elemento que posuía.

Sentíase un produto sen valía, así llo fixeran crer dende que fora creada e así o recreaba nese espectáculo falso e dantesco. Os artistas, esixentes e inmersos na ignorancia da súa capacidade, comparaban entre lamentos a súa obra: "Non estou contento, é como outro cadro calquera, aquel ten o que o meu non..." e así nun sen fin de menosprezos. E así era ela, o reflexo do seu entorno, crendo que non merecía máis que estar colgada dentro de calquera antro cheo de graxa opacando, máis se cabe, quen era na realidade e, por ende, dándolle a oportunidade ao outros "artistas" a quitarlle o seu valor auténtico.

Un día apareceu un mercader de arte, deses únicos que vén máis aló do evidente, o trasfondo que outros son incapaces decidindo facerse coa obra. Aos poucos tentou devolverlle a tranquilidade que lle faltaba, a valía que outros pousaran nela erradamente. Pasaron os anos e o mar, o ceo, a area, etc. ían recobrando a cor natural, as gaivotas xa non eran bechos malvados, a restauración do orde ía en desenvolvemento, máis decatouse de que lle quedaba un longo recorrido entre obstáculos pra chegar ao final do seu camiño, que el xa non podía facer máis nada e con toda a dor do seu corazón deixouna ir. Sabía que tiña que ser así.

No fondo do lenzo, ao lonxe, sobre a auga, adornaba unha illa fermosa. No traxecto cara a ese paraíso resaltaban en zig zag pedras con obxectos e seres que non puidera discernir antes entre o rebumbio do maxín, as fases que tería que ir pasando pra chegar a onde quería sen saber con exactitude se era aí a onde debería ir. Episodios nos que decidiría se nadar ou buscar outro método de transporte, máis o primeiro paso fora amainar o caos que tiña enriba pra poder ver as sereas, as estrelas de mar, o vehículo acuático que facilitase a pasaxe, os delfíns... cada un cunha aprendizaxe e unha valiosa axuda. Tamén atoparía ogros, porén todo formaba parte da evolución cara ao verdadeiro destino.

E así, continuou a busca, de pedra en pedra, topando con eses seres e obxectos, cada un cunha mensaxe, decatándose de que a vida non é fácil, pero con outro cristal co que véla. Que o primordial é desfacerse das pantasmas, do mal aprendido de si mesma pra poder seguir avanzando, cara esa illa paradisíaca do seu interior. E aí vai, pasiño a pasiño. Quen non saiba valorala, ela agora xa sabe que non debe afectarlle endexamais, porque aprendeu a lección e espera superar todas e cada unha das probas pra chegar a onde quere.




Ladróns de sorrisos

Parece que sempre teño a culpa, iso parece. O meu horroroso papel de culpable do cal non sei como desfacerme (¿non me sinto o suficentemente boa?, ¿por que?, ¿e por que me castigo?) transcende tan ben que os demais nunca teñen a culpa de nada, son eu a que a caga continuamente. Vou xa un pouco farta de que as cousas que acontecen perdan o equilibrio cando os outros non o teñen tampouco e esixen o que eles non teñen por moito que os disfracen con palabras axeitadas. Din o que pensan, pero nunca actúan en consecuencia, non o fan. É moi cómodo dicir máis non actuar coa lóxica e rematar cun: xa cho dixen dende o principio. Os ladróns de sorrisos aparecen, pero non pra que saques o teu, senón pra roubarcho e deixarte sen el. Fóra victimismos, máis non se pode actuar con contradicións, está mal. Ou é branco ou é negro, en certos asuntos o gris dá a suposicións, a medos, a cabreos e efectivamente a erros que poden ser difíciles de reparar. Non sei se estou anoxada porque me tomen por "tonta", porén sei que iso camufla a miña profunda tristeza. Por favor, se non traedes sorrisos deixádeme o meu posto, ese que tan ben me queda. Non, se a culpa ao final si que é miña por non obedecer ao que escoito perdéndome nos actos incoherentes. En fin...



"Empezaron los problemas, se enganchó a la pena se aferró a la soledad. Ya no mira las estrellas, mira sus ojeras cansadas de pelear. Olvidándose de todo, busca de algún modo de encontrar su libertad. El cerrojo que le aprieta le pone cadenas, y nunca descansa en paz. Y tu dignidad se ha quedado esperando a que vuelva. Que nadie calle tu verdad. Que nadie te ahogue el corazón. Que nadie te haga más llorar hundiéndote en silencio. Que nadie te obligue a morir cortando tus alas al volar. Que vuelvan tus ganas de vivir. En el túnel del espanto todo se hace largo ¿Cuándo se iluminara? Amarrado a su destino va sin ser testigo de tu lento caminar. Tienen hambre sus latidos, pero son sumisos y suenan a su compás. La alegría traicionera le cierra la puerta, o se sienta en su sofá. Y tu dignidad se ha quedado esperando a que vuelva. Que nadie calle tu verdad. Que nadie te ahogue el corazón. Que nadie te haga mas llorar hundiéndote en silencio. Que nadie te obligue a morir cortando tus alas al volar. Que vuelvan tus ganas de vivir."

08/07/2012

Entre soños e pistas


Outra vez veñen a min. Xa me pasou máis veces e aínda que me chamen friki (tamén mo chamo eu autovacilándome e xa din que do xeito que te tratas, trátante os demais) aí están os sinais que preciso, xustiño cando os preciso. Poden ir dende lecturas, persoas, viaxes, etc. Dá igual, o caso é que veñen pra axudarme a entender moitos porqués que non dou entendido. Pode que me porte ás veces coma unha cría, esa que silenciei durante anos estancada e desorientada que non sabía cara a onde tirar nin que facer, totalmente perdida. E tamén pode que moita xente non me entenda en absoluto, e non é de extrañar, pois nin eu o fago algunhas veces a pesares do camiño recorrido, máis o tesón continúa estando aí pra mudar o que precise. E todo me leva ao mesmo, á nena interior que sigue loitando por sobrevivir, buscando sanar as feridas abertas, esas que por falta de gnose fan que me desangre, que morra por momentos caendo na apatía, falta de ilusión, tristeza, ira, nostalxia...

A soidade tamén é dura algunhas veces, un sentimento de abandono que medra cando o ego me cega sabendo que estou no camiño correcto, que é o que preciso pra medrar sen perder a esencia de quen son realmente. O poder está dentro miña, non dependo nin do cariño de ninguén, nin de agradar pra sentirme aceptada, e menos a base de expectativas externas, non funciona así. A todos nos gusta formar parte de algo, que nos queiran, nos mimen, nos entendan... e non é que nos guste, é porque o recoñecemento exterior fainos ser, aínda que sexa por medio de etiquetas que nos colocan enriba os que nos rodean. Xa me cansei, soa a ego, necesítoo a pesares do sufrimento, soa a vontade e esforzo por evolucionar. Queda un largo e duro traxecto, máis síntome masoca, ¿non me perderei moitas das cousas boas da vida nesta busca? Agardo que a recompensa veña, a paz e harmonía que todos buscamos non chegue demasiado tarde.

O soño desta semana repetiu medos pasados, espertei asustada. O meu subconsciente avisándome de que algo regresaba, que aínda me quedan batallas por ganar. "Soñei que tiña medo, eu pensaba que boa parte do traxecto fora recorrido, que estaba case libre de demos e resulta que seguían estando aí, o que máis temía regresaba ou quizais nunca marchara de todo porque os demais víano sempre e eu deixara de percibilo até o momento (un ente maligno que sempre me quere posuír e se ri dos meus esforzos en van). Andaba enganada e decatábame. Quixen pedir axuda por unha vez, recurrir a quen todos recurrimos nalgún momento das nosas vidas, quen sempre está pase o que pase e nunca falla: a mamá. Máis por non preocupala non quería facelo e, entre dúbidas de que facer e a piques de falar con ela, comecei a ver sinais que me orientaban. Xente descoñecida tamén me ía dando as pistas necesarias, sen pedirme nada a cambio, axudándome a ver o camiño a seguir pra poder facelo soíña, librándome de todo mal."

01/07/2012

Om mani padme hum

Ando flasheada con esta canción, co mantra Om mani padme hum que significa "Oh, xoia no loto" traducido do sánscrito. Faime sentir ben, de feito levo varias horas escoitándoo sen cansarme en absoluto, reláxame até o infinito. E mentres o escoito, milleiros de pensamentos pasan a toda velocidade por esta cabeciña tola que precisa aínda moita disciplina e ten moito que aprender en tódolos eidos. Tamén me decato de que algo si está mudando en min, é un proceso raro e cheo de altibaixos que me mergullan un pouco no pasado, de como cheguei aquí e co medo ao futuro, máis como se soltase pouco a pouco vellos patróns de conduta, chegando a tomar consciencia dos meus erros até agora e como podo tentar modificar con total aceptación as miñas sombras (algo que todos temos), son humana, imperfecta por natureza. Situacións e persoas van chegando, outras marchando, máis deixando unha valiosa aprendizaxe pra sentirme mellor comigo e cos que me rodean. Pois sigo, no "aquí e agora" do que tanto falan os budistas dando paso á nova muller que si vai sabendo o que quere, e rexeitando o que non lle aporte nada. Vou subir o volume, pois o fútbol e o ruído na rúa desconcéntranme, nin que o mundo mellorase grazas a un balón, en fin... non vou xulgar, cada un é feliz como pode.

29/06/2012

Desenguedellando fíos

A meirande parte das veces deixamos nacer e medrar esperanzas infundadas que distan moito de converterse en verdadeiras. Creamos ideais que nos conveñen e nos converten en escravos do ficticio a causa das falacias dos nosos pensamentos. Aprendéronnos dende nenos a crer en contos de fadas, quedámonos con películas que acaban ben e tantas outras e diferentes vías de auto-engano obviando a chea de patrañas que se mergullan na cachola. Se non espertamos a tempo do soño permanecemos ancorados a un mundo utópico, envoltos nuns ideais cargados de anhelos que se adapten a nós (de xeito egocéntrico) alcanzando a confusión máxima cando o guión planificado dentro do subconsciente é tan diferente ao que acaba ocorrendo ao final. Dá a impresión de que nada se adapta ao que cremos necesitar pra sentirnos ben, felices... cando temos que ser nós os adaptados ás circunstancias e aproveitar eses pequenos intres tan fermosos que deixamos de percibir por esperar o que dita o maxín. Sentímonos defraudados, como se fose posible que os demais tivesen a capacidade de ler a mente pra saber en cada momento como nos gustaría que actuasen para con nós, que nos entendan e comprendan sen necesidade de explicarnos: "Se cho digo xa non é unha sorpresa e non me fará ilusión", esa frase que todos nalgún momento da vida pensamos ou dixemos porque alguén non chegou a entender esa parte soñadora que pedía a berros dende dentro ser escoitada e xamais pronunciada en voz alta.
E a bola de la medra e medra mesturando cores até deixar de diferenciarse entre si dentro da madeixa. Enguedellámonos formando un lío que semella imposible de desfacer, até que chega o día en que dás o valente paso e decides enfrontarte a ti mesmo (pra quen chega, pois hai xente que se conforma coa inercia da vida) pra ir sacando pouco a pouco cada fío, pequenas boliñas ordenadas e clasificadas de cada recuncho de quen es realmente, e o que podes chegar a ser ou non con total aceptación propia e de outros. E aí chegan eses intres de longas análises e introspeccións pra comezar a tecer, cal Penélope. Parece que nunca remata o labor, máis con miúdas tarefas imos abríndonos correctamente a crúa realidade.

22/06/2012

Chegará o día?

Esta andaina comezou no 2007, quizais no momento en que a catarse chegou ao seu punto álxido sen saber que rumbo tomar. Presa de emocións confusas sentín a necesidade de ir á pesquisa de respostas dentro da consciencia nun intento de descubrirme a min mesma, pode que por primeira vez de xeito profundo. Incapacitada por ignorancia e, confluíndo en explosións nada dicotómicas da mente e o corpo en conxunción, tentei indagar na procura do autocoñecemento que noutrora pensaba que non precisaba con tanta intensidade.

De aí a segunda entrada neste trebello, a súa orixe: Autocoñecemento.



Sigo no camiño, dá a impresión que nunca se chega á (variable) meta, máis con cada intento e cada experiencia fórxase a persoa que quero ser pese a etapas de altibaixos que ninguén entende, agás eu (agora, despois de duras probas). Non pretendo impresionar a ninguén con esta busca, só a min mesma. Procuro dar o mellor que teño, ás veces un pouco cansa de volcarme en quen non o valora, pero pra algo está a aprendizaxe (mentres non chegue o día en que decida mandar todo e a todos á merda en plan egoísta e aillarme no monte). A batalla é ardua e a expectativas non sempre están á altura do que cremos merecer, porén se algo non ocorre do xeito en que agardamos é que non tiña ou ten que ser así, outras mellores han vin cando esteamos preparados. Fóra lastres e indecisións, custa, pero aí vamos.

16/06/2012

Sempre un mesmo

Detrás de cada indecisión hai un "non"; detrás de cada traba, unha aprendizaxe; detrás de cada temor, unha mala experiencia; detrás de cada frustración, un pouco de ego; detrás de cada ollar, unha verdade; detrás de cada palabra dos demais, os nosos pensamentos; detrás de cada feito, sentimentos...

Defínennos os nosos actos, escondémonos tralas palabras ou silencios, ofertamos o que queremos ante outros con medo a descubrirnos, pois cando se fai córrese o risco de levar unha boa labazada onde a estima que cremos ter se vén abaixo. Quero ser sempre eu mesma, pese a todo, aínda que o resultado non sexa favorable ou o esperado, ou iso non o vexa até que o correr do tempo faga que me decate de que iso non era o que tiña que suceder. Os cambios sófrense, as expectativas caen, as ilusións esvaecen, máis todo é temporal. Con aguante e confianza na túa propia valía o universo equilibra o que ha de ser, deixando atrás o que non nos está destinado.

Quen te queira vai estar nas boas e nas malas, buscando o diálogo e a comprensión pra avanzar; quen non, verá problemas por todos lados. Desexo que a viaxe neste camiño chamado vida sexa pra obter o que cada un necesita, encontrar o sentido de estarmos aquí. Boa evolución!!!

15/06/2012

Na burbulla temporal da imaxinación

Os corazóns da parede latexan por veces protestando pra saírse do seu peito de baldosa e cemento, as rás case invisibles da bañeira non croan ou estou xorda, a roupa da cama foxe pra non abrigarme, as estrelas do teito non queren brillar, os libros queren falarme, os tenis nos meus pés non me piden camiño e todo iso ocorre ao abeiro do mundo mentres as bágoas do ceo caen de xeito lento, triste e a destempo.

Tanto escapar pra que algo me persiga unha e outra vez dicíndome que acepte os medos, tantos erros dos que aprender, tantas bágoas que derramar, tantos malentendidos que solucionar, tantas formas de ser que entender, tantos sorrisos que recuperar, tantos temores que afrontar... e así, perdida sen saber cara onde tirar, volvo á burbulla por pequenos espazos de tempo rodeada de obxectos que crean vida na imaxinación: entre colgadores da bañeira con forma de corazón suxeitos por unha ventosa incapaz de resistir o peso da esponxa e do guante de crin, bechiños de plástico transparentes con forma de rá pra non esbarar dentro da bañeira, a cama que se desfai de tando dar voltas dentro dela entre incertidumes, estrelas luminosas sen colocar no teito a raíz da mudanza e non saber onde están, os libros que teño que ler e estudiar, a apatía do día chuvioso neste mes que toca cálido quitándome o desexo de saír a correr. 

Seguirei de vez en cando entre soños como unha nena que descobre a fantasía por vez primeira podendo mudar a realidade dentro dos miolos, ausentarme uns minutos onde voar e sentir sen que nada nin ninguén a magoe. Cada quen ten a súa técnica de desconexión, esta é a miña.

07/06/2012

Vibracións e vibracións

Ás veces sorpréndome do máis irracional envolta en paranoias creadas dende o subconsciente por vivencias ou por simples medos hiperbolizados de tanto rumiar neles. O chip do "coco" precisa recambio, aceptar quen son e mudar pra seguir adiante con forza e sen autolimitacións.  O sábado toca "reset", un reinicio de nós mesmos cal computadora que disque te fai ser consciente de todo iso e avanzar porén ando algo escéptica de máis (soa moi milagreiro) pese a recoñecer que a mente manda, iso seino ben pois o somatizar emocións no corpo dáseme que nin pintado e quizais é tarefa de cada un ou de psicanálise ou psicoterapia. Cancelar, cancelar, cancelar!!! -que diría a "Pajuel" pra evitar pensamentos negativos que se volvan realidade, que o que tememos volve unha e outra vez até que logramos saltar o pequeno chanzo convertido nun muro enorme. A "finde" pasada  repetiunos ela no curso que somos enerxía e vibramos, e segundo a onda que transmitimos atraemos hacia nós o que pensamos. Diría que me sinto coma un móbil con iso da vibración, pero prefiro tirar por outros obxectos de pracer.

Se temos medos, eses veñen unha e outra vez até que os aceptamos, aínda que ao observalos dende o eido lóxico, están aí porque deixamos que medren sen parar por recuar e non enfrontamos a eles. O que queda claro é que esteas onde esteas, por moito que pareza que quedan atrás na distancia, todo se vai contigo. 

Xa veremos como vai o asunto, non te perdas o próximo episodio. XD

05/05/2012

Nos mundos de "se tivese"

Se tivese ás sei, ou supoño, que non as usaría pra voar. Pode que me quedase fixa diante do espello horas e horas cada día maldicindo o feito de ser diferente entre lamentos ou intentos varios de arrincalas coas propias mans a risco de danarme. Se tivese moita forza no corpo... aplastaríame a min mesma sen piedade ate quedar feita un minúsculo átomo no canto de ver os milleiros de posibilidades pra axudarme (pois como teño lido, pra cambiar o mundo hai que comezar por un mesmo) e, máis que nada, axudar aos que me rodean. Perderíame no espazo sen decatarme de que se existimos é por algún motivo, que os dons que nos concede quen sexa, eu creo que o universo, teñen unha razón de ser. Se tivese luz... ai, se tivese luz propia, canto aforraría coas eléctricas!!! Aí consumiríanme os demais ate deixar de ter. 

Pase o que pase acéptate, quérete e o máis importante, nunca deixes de brillar!!!

05/04/2012

Loitar por loitar

É inevitable botar a vista atrás cando, despois de tanto tempo agardando e un pouco farta xa de loitar sen ver resultados, as solución aparecen. O entusiasmo do logro esvaécese, perdido entre tortuosos labirintos cara o destino soñado. O alivio que se esperaba fica feble, os chimpos de ledicia non acoden, as dúbidas dos resultados instálanse na mente e, tras moito meditar, chegan as análises das circunstancias dos momentos vividos, nos porqués non se daren no intre en que as precisabas como o aire para respirar.

As regresións no tempo revelan as leccións aprendidas nun esforzo actual por comprender que todo o que acontecía ate chegar aquí, tiña que ser dese xeito. Porque non é o mesmo pedir que algo aconteza sen mudarmos antes actitudes ou, sinxelamente, porque o camiño que transitabamos non era o correcto. O que sempre digo, nadar contra corrente afoga, deixarse levar faite chegar á beira e a última conclusión á que cheguei: o estar no medio equivocado. ¿Por que meterse nun río cheo de rápidos cando tiñas acceso a un sosegado mar, unha piscina ou unha pequena bañeira? Imprescindible saber os nosos dons e onde e como utilizalos.

Empeñámonos en conseguir obxectivos moi altos e meténdonos ata o pescozo dentro da adversidade… ¿como ser capaces de movernos cara a algún lugar? A vida lévanos por onde debemos ir, se non o vemos ou negamos a realidade sufriremos por querer subir á cima cun só paso cando hai que empezar a andar dende a ladeira. Agora doume conta e, logo de tanto caos, volvo a empezar de cero. O importante, que nunca é tarde para facelo, que se non queres velo dende un principio, volverás atrás e así sucesivamente ata espertar.

24/02/2012

Encrucilladas e camiños

 A berros mo pedían o corpo e a alma dende fai moito tempo, negueime por momentos, desvieime por circunstancias e cando máis confuso e apocalíptico parece todo algo me di que o que aconteceu e acontece tiña un motivo que vou descubrindo aos poucos. Cando estás nun sitio no que non queres estar, pensa que foi o que che levou alí, salta os obstáculos un a un, pero non te esquezas que sempre hai un porqué. Hoxe dinme conta de cal é. Despois de tanto sufrimento comezo a encontrar o meu verdadeiro destino, o que me trouxo aquí. Non se pode andar fuxindo, hai veces en que hai que deixarse levar pra atopar o sentido das nosas vidas se non se atopa dende un comezo, quizais por ignoralo. Coñecín persoas e situacións que me trouxo o azar, o que andaba buscando, porque atraemos o que necesitamos no momento exacto en que o necesitamos. Cando non é así é porque outros traxectos son necesarios para unhas aprendizaxes que son fundamentais, experiencias que nos mudan e nos converten no que agora somos e no que seremos. Hai persoas que prefiren non cuestionarse nada diso, eu sempre intentei coñecerme, porén de xeito erróneo, desviando a atención do que verdadeiramente está en min. Dentro desta encrucillada comezarei a andar, polo menos xa atopei un sendeiro polo cal decidirme, virán outras encrucilladas pero o primeiro paso é moi importante. Nunca é tarde.

13/02/2012

Cadeiras rotas...

A cadeira convidoume a sentar, estaba radiante, luminosa, chea de vida e cor. A atracción era mutua, coma un imán achegándonos a unha á outra, como se fosemos as pezas dun puzzle que había que encaixar, nembargantes avisábame que podía rachar en pedazos, máis quería que a probase, necesitábame dalgún xeito. Non podía fixarme en ningunha parte en concreto, vía o conxunto; fermoso, cheo de forza e aguante e acubillada entre os seus brazos longos de madeira e os seus coxíns de suave e esponxoso tecido quedei durmida. A seguinte vez que pasei por diante dela chamábame por momentos, outros intres non quería saber nada de min inmersa en silencios, pensaba que o peso do meu corpo a crebaría, aínda que quixese sentirme unha vez máis. Nun sobresalto espertei, un estrondo dentro do meu soño fíxome recapacitar véndome ferida e no chan. Botándolle as culpas á cadeira que me confundía decidín atacala sen piedade, por me incitar nun comezo a sentar, por darme a coñecer a súa comodidade pois eu sentía que non era igual con ningún outro tipo de asento, ademais xusto cando máis débil estaba e máis necesitaba o descanso. E así rematou a historia, a cadeira ofendida marchou, esvaeceuse, non quería que ninguén nunca máis sentase sobre ela, e auto condeándose, desapareceu... Seguramente algún día atopará outra persoa que poida acubillarse sobre ela, o meu foi unha proba e aí quizais non haberá partes rotas nin reais nin imaxinarias, pois será a adecuada.



06/02/2012

Que pasaría se os peidos fosen de cores?

Ignoreite por un tempo sen saber que te necesitaba pra sobrevivir. Os teus berros facían eco por cada parte do meu corpo recordándome a túa presencia, loitando por saír. Pensaba que neste mundo cruel non tiña razón de ser o seguir contando contigo, coa túa ledicia e despreocupación, cos teus soños, cos teus xogos, coa túa inocencia e forma peculiar de ver a vida. Saqueite pouco a pouco, volveron eses detalles que te fan única decatándome de que formabas parte de min, que por moito que pasasen os anos seguirías alí, que non podería evitarte sen lastimarme. E así a nena que un día fun volveu saír: o patiño amarelo de goma que nunca tiven comezou a xogar comigo na bañeira, as cancións alegres saían da miña boca sen importar quen escoitase, os brincos de cabuxiña tola camiñando pola rúa, as ganas de voar sen necesidade de ter ás, as improvisacións rompendo coa rutina, as imaxinacións grotescas que me facían rir, ese puntiño de loucura que me facía vibrar, e un sen fín de sensacións.

Viaxar polo arco da vella cal tobogán, vestir o traxe de Superman desfrutando o encontro coas nubes, peiteadores do cabelo nas mans diante do espello entoando calquera canción, fotos coa lingua de fóra e os ollos revirados, busca de mecos e agarimos cal gatiño ronroneador, imaxinar que pasaría se os peidos ou cacas fosen de cores vistosas, trasnadas sen malicie invitando ao xogo, inventar palabras sen sentido...

Re-benvida nena interior!!!


02/02/2012

Sempre volta a primavera

Outra folla devece por caer dunha das miñas ramas, con tristura déixoa ir, ollo como flota a cámara lenta balanceándose no ar ata aterrar no chan. Detrás desa van unha a unha fuxindo de min, extinguíndose paseniño ante os meus ollos ao meu arredor, sen poder facer nada. Un cemiterio marrón do que foi verde vida e, mentres van caendo, dinme que non me preocupe, que ten que ser dese xeito, que o curso da existencia non se pode conter. No seu último alento repítenme que non me esqueza delas, que o seu cometido toca á súa fin; a aprendizaxe permanece onde outras novas emerxerán insuflando a vitalidade que poida parecer perdida. O cambio de estación é duro, e, media espida, agardo o frío inverno, ata quedar totalmente núa. A espera faise eterna, porén a primavera retorna cando menos o esperamos, e pouco a pouco, esas ansiadas follas que nos vestían co seu exuberante verdor brotan unha vez máis do noso ser.

Hai momentos en que todo parece alonxarse, o coñecido desaparece para evolucionarmos, e, aínda que supón un caos frenético, temos que superalo porque é aí onde a sabedoría aparece, dos momentos malos sacamos a fortaleza que pensabamos que non posuiamos, diferenciamos o beneficioso do nocivo, conquerimos sabedoría, ampliamos experiencias, renovámonos… En fin, que axiña volverán as flores, os paxariños aledando cos seus cantos e a fermosa cor da natureza alumeada por un brillante sol. Así son os ciclos da vida.


29/01/2012

As chaves do corazón

Deixou que entrase, a porta estaba fechada con 3 chaves moi diferentes entre si, tanto en forma coma en cor. Cada chave significaba un medo afincado no sufrimento do pasado e perfectamente sabía que cada unha que xirase no sentido das agullas do reloxo a abandonaría ante desexos imposibles de controlar. A burbulla que a aillaba de todo mal externo crebaríase ao abrir, penetrando de novo un sen fin de eclépticas emocións.

Ao comezo o "toc toc" era suave, apenas se percibía. Quizais non quería oílo somerxida no seu espazo de decepcións. Os ratos do seu faiado soaban igual, do mesmo xeito, rebulindo dun lado pra outro remexendo sen parar por cada recuncho. Atesouraba saborosas boliñas de queixo dentro da neveira, boliñas perfectas na súa redondez destinadas á alimentación deses bechos minúsculos que engordaban e se multiplicaban pola súa causa. Precisaba que continuasen alí e desa forma seguir camuflando a evidencia do son que se impuña por momentos con toques febles ou intensos segundo cadrase. Parábase diante da porta cando o ruído cesaba e crendo que xa non tornaría, este aparecía con máis ímpeto facéndoa retroceder. Porén as existencias de queixo esgotáronse. Chegara a hora de saír aínda que non fose o mellor momento, de certo ningún o era sabendo que un mínimo paso fóra traería a vulnerabilidade consigo. O saltar polas fiestras tampouco lle proporcionaba paz e matinaba na idea de que quizais detrás deses latexos acompasados que murmuraban nunhas ocasións e berraban con forza noutras, non existise nada máis que a súa aloucada imaxinación. Xirou a primeira chave, a negra, deixando manar a confianza e, sentíndose un pouco máis lixeira e valente, continuou pola segunda, de ton aferruxado, a cal desvelou coraxe mesturada con acougo. Co remuíño de sentimentos aflorando coma rosas na primavera pasou a virar a última que quedaba, a dourada, a que a espía totalmente converténdoa nun ser indefenso. E sen máis, alí estaba, o amor.

Sabía que a destrozaría, que o protexerse era vital, porén as casas teñen fiestras e portas e así como entra o frío se as deixas abertas tamén hai posibilidades de desfrutar da calor do sol. O tempo é inestable, imprevisible... Os ratiños seguirían pululando no faiado e, por se decidisen invadir outras partes da casa por non saber controlalos ou desfacerse deles, aprendería a tocar a frauta cal Hamelin, agardando que nunca lle faltase o aire.


27/01/2012

Mundos propios, universos paralelos e outros sen sentidos

O sol do meu teito dime que quere quedar coas estrelas, debe ser por iso que a lúa se me suicidou dúas veces. Os gatiños negros, inmóbiles, seguen a ollarme fixamente sen poder menear o rabiño a pesares do amor que desprenden. Morfeo mándame unha rata ameazante que me persegue e un coche que goberno sen rumbo dentro do país dos soños. Hai unha mesa e dúas cadeiras que non teño onde poñelas sen poder deixalas en ningures porque está prohibido. O gas desta vez queima unha casa en vez de a min. Os inimigos tornan e as verdades son crúas. Personalidades múltiples con diferentes roupas... E cando me quero dar conta o día está claro, portas pra fóra do meu habitáculo. Os sentimentos fluctúan, a mente traballa e o corpo pide un respiro. Neuroses semellantes a través da rede. E sen lóxica, libros atráenme coma un imán na busca de misterios resoltos...


20/01/2012

Abrir o corazón, idealizar o mundo, pechar a alma

Estados que mudan ineludiblemente, corpos que envellecen finados tempo atrás faltos de sentimentos, pensamentos martirizantes de erros cometidos; nostalxia de fermosas e vagas ilusións esvaecidas cal lóstrego; anhelos atrapados en anhelos; lategazos da crúa realidade que azoutan facendo que os olvidos custen unha eternidade e os recordos se tatúen a fogo na pel;  feridas abertas onde outras pecharon, paraísos interiores consumidos, afectos e bondades xelados pola crueldade, progresión da desconfianza, decepcións que aflixen a alma, receo das palabras, anoxo de posuír sensibilidade mal enfocada, angustia dos desexos convertidos en rechazos; aversión do banal, dos  que tiran proveito do que outros posúen.

Inentendible o sentir humano: a máis dar, máis repelencia; menos dar, máis atracción. (acaso gusta mellor o difícil, o imposible?) E entre lamentos continúo expremendo o baleiro pra facelo desaparecer... Volve a morriña polo pasado, o medo ao futuro, e a incertidume do presente. Unha pérdese un pouco máis, indefensa ante o desdén, ante as emocións extraviadas, tratando de ser forte e non espir a alma con que non o mereza. Procura seguir sendo a mesma, pero xa non pode... outro cachiño do corazón vaise e di que non pensa regresar, que xa está morto.

Quizais o erro máis grande é dar e esperar algo parecido a cambio, as expectativas nunca se cumpren. E así, o diáfano veo que se destapa cando as cicatrices parecían curadas estas emanan sangue de novo, e desta, dito veo vólvese máis grande, máis opaco e máis escuro que a última vez. Pode que volte a confianza, pode que deixemos o medo fuxir e re entregarnos á vida pensando que é o momento axeitado, pode que se desnude a alma sen temor, máis coa dificultade engadida do peso do vivido porque nada é o que parece nun principio, e unha soñadora recorda as palabras de Calderón: A vida é soño; e os soños, soños son.

18/01/2012

Só ti

Ao non dar durmido as miñas neuronas non paran de traballar, o corazón dende onte sigue apertado, triste, aínda máis que meses atrás. O camiño que emprendín foi meditado, pero as trabas que aparecen fanme pensar porque agora estou onde estou e porque non existe un botón cal computadora pra poder reiniciar, resetear e poder poñer a configuración como estaba. A pesares de todo déixasme ir, porque queres verme feliz e sei que sufres porque non o consigo. Se tiña o mellor, por que non podo sentir coma antes? Quizais tamén sufro porque me doe o non ser capaz de que as cousas continuasen como estaban, porque só ti estiveches e estás nas boas e nas malas, porque me chamas 3 ou 4 veces ao día pra saber como estou a pesares de estar liado, porque me dás máis do que tes pra que non o pase mal aínda que ti teñas carencias, porque sigues tentando aledarme aínda que non teñas ganas por ter un día complicado... Recordo os coidados cando estiven mala, as 24 horas do día xuntos 7 días á semana nas vacacións sen aburrirnos nadiña o un do outro, as frases que só nós entendíamos e nos facían rir, as marathóns de series ou películas nas fin de semanas, as masaxes nós pés por inercia que me dabas a pesares de estar cansado, o saber que comidas me gustarían só con probalas, as apertas e bicos que me dabas aínda durmido de todo, a nobreza que posúes con todo o mundo, o saír comigo a tomar algo ou facer deporte a pesares de non ter ganas cando eu estaba decaída, as túas metáforas graciosas para explicarme como me vías, o saír sen rumbo no coche á aventura... e un sen fin de cousas boas. Pero non che darei as grazas, porque se che dou as grazas por todo sería como cando se di "quérote" e o outro responde "eu tamén". Non é o mesmo un "eu tamén" e agradecer sería como se nunca che houbese correspondido.

Sigo culpando ao tubo de adrenalina daquela vez... o meu corazón case se para e acelerou en demasía coa inxección. Quero buscar un culpable de todo, unha reacción química que afectase, máis ás veces non se pode buscar ningún porqué.




17/01/2012

Soños e tristezas

Se non se avanza e as historias se repiten hai que buscar no máis fondo posible a orixe e tentar non quedar aló abaixo. Cando as ilusións se perden e o cóncavo da nosa boca non é capaz a transformarse en convexo aparece a conciencia de que hai unha raíz moi profunda que non somos capaces a arrincar, unha parte que queda escondida nalgún lugar da terra volvendo a rexurdir con forza a mala herba.

O corpo estoupa dalgún xeito, amosa que o noso corazón e a nosa mente o fan traballar a marchas forzadas estancados en situacións que nos fan infelices. Os pesadelos volven, as ganas de esconderse do mundo emerxen e nun círculo vicioso caemos máis e máis dentro do abismo. Nestes casos tamén nos damos conta de quen nos quere e a quen lle importamos un pemento, pois aínda que temos que saír adiante por nós mesmos as forzas faltan e a escuridade invade todo o noso entorno difuminando a saída.

Esta noite volvín soñar con algo que me persegue, nunca sei o que é, como se fose invisible, un ente, un espírito, algo malvado que vén a por min e aínda que noutros soños me enfronto a el, sempre me gaña a batalla. Esta noite optei por fuxir, corrín e corrín buscando un lugar seguro. Por momentos non podía ter os pés no chan e cal Tarzán saltaba de corda en corda dun tendedeiro inmensamente longo. Cando por fin puiden pisar terra, unha catarata altísima separábame dunha illa que parecía fermosísima con tanto verde, rochas redondeadas e un lago cunha fonte de pedra no centro. Aparentaba paradisíaca e, sen escapatoria, optei por cortar unha corda das anteriores correndo o risco de ao saltar, matarme. Conseguín chegar sen danarme, tiven a sorte de esquivar o mar e as altas pedras aterrando nela sa e salva. Para a miña sorpresa os perigos non remataran, dita illa estaba cheíña de monos, gorilas... todos negros e espreitándome con mirada furiosa. Decidín correr novamente, con grande enfado viñan tras miña atacándome sen piedade, como se eu non puidese estar alí, entre eles. Eran demasiados e tentando esquivalos e golpeándoos pra apartalos conseguín subir un muro moi alto. Volven as sorpresas... atopo unha mini cidade fea, sen xente pola rúa, tentando buscar outra saída que me leve a onde quero ir aínda que non sei onde é exactamente. Ollo polas fiestras das casas, todos están dentro da súa, e con mirada de estrañados como se eu fose unha pantasma quedan paralizados, asustados... como se tampouco puidese estar alí. E aquí espertei...

08/01/2012

Brillar na escuridade

Disque estou de aniversario. Tal día coma hoxe fai 25 anos + 10 que vin a este mundo, cadrou en sábado e foi sobre as 10 da mañá. Así que sendo as horas que son aínda non medrei un ano máis, pouco queda. Falando o outro día coa miña nai recordoume que sempre fun cativiña, con 15 días de vida unha neumonía das gordas case me leva e que pasei as mil e unha enfermidades xuntas ata os dous anos. Nacín con pouco peso e a pesares de ser feble saín adiante e aquí estou dando guerra. Quizais nos meus adentros seguín crendo que aquela meniña débil continúa en min. A vida é moi estraña e fainos dar mil e unha voltas, portas que se pechan ante nós que nos fan quedar inmóbiles agardando que volvan a abrir. Esquecemos que hai fiestras, ou tal vez outras portas que xa están abertas. E agora aquí estou, soa e tentando controlar a tristeza porque o que esperaba que ía ser deixou de selo. Agradezo cada un dos parabéns que me ofrecen, uns máis sentidos, outros por cortesía, pero esta meniña atrapada nun corpo de muller ten moito que volver a xogar. A reservada e fría que era deixou paso a outra que exterioriza tanto os sentimentos que lle dá igual o que poidan pensar. A apariencia é algo que ben pouco me importa, iso digo agora, canto cambiei. Non quero lástima, nin falsedade. A parte boa é que dentro da escuridade hai un pequeno puntiño de luz que me fai camiñar, quizais son eu, que por fortuna nunca me deixarei apagar por moito que os vendavais azouten. Serei coma esas veas máxicas de aniversario que por moito que sopren, continúan acesas.

Ou senón mercarei lencería desta...