Encántame a psicoloxía, estou subscrita a unha páxina web que expón información deste tipo. Cada certo tempo envíanme artigos, ao meu entender: moi valiosos e interesantes. Se nos esmerásemos en ser mellores e saber o que nos pasa e o que lle pasa ao que temos en fronte, a comunicación entre os seres humanos fluiría e faríamos deste, un mundo mellor. Un dos artigos fala sobre un síndrome: "O SÍNDROME DE PETER PAN". Por desgraza, coñezo algúns casos.
O síndrome de Peter Pan
Trátase de persoas que aínda que alcanzaron a idade adulta, viven coma adolescentes, están rodeados de amigos menores que eles, son incapaces de afrontar as responsabilidades e son inmaduros emocionalmente. “Este síndrome pode aparecer en mulleres e homes, pero o 99% dos casos, son varóns os que sofren esta patoloxía da cal non é nada fácil recuperarse", segundo comentan algúns psicólogos. A situación complícase moito máis cando estes varóns atopan unha parella que os sostén, apaña e encárgase de xustificar tódolos actos. “O síndrome de Wendy, pola contra, é máis habitual en mulleres que son as "neneiras" das súas parellas e que son incapaces de recoñecer as actitudes enfermizas e infantís da súa parella".Como recoñecer o síndrome de Peter Pan: Non saben estar sós, sempre están rodeados por xente máis moza, non se responsabilizan dos seus actos, son seres permanentemente insatisfeitos, poden vivir cos seus pais ou con unha parella que conteña os seus actos, teñen ideas sobre grandes proxectos e aventuras amorosas que nunca se cumpren, soen queixarse e culpar ao resto do mundo dos seus problemas (esperan sempre que alguén llos solucione), góstalle estar sempre contentos e sempre están buscando maneiras de divertirse e evadirse da realidade, cambian continuamente de parella, en xeral sempre se conectan con mulleres máis novas.
Máis rasgos da súa personalidade: Rebeldes, narcisistas, dependentes, néganse a envellecer, manipuladores...
Como axudar a un home co síndrome de Peter Pan: Por máis difícil que resulte non se deben satisfacer as súas necesidades. Hai que lograr que afronte as súas responsabilidades; Non hai que propoñerlle solucións cando comenta os seus problemas, hai que incentivalo a que atope as propias solucións, levándoas a cabo; a esta clase de persoa moléstalle moito que lles marquen o erro ou defectos que ten, sendo necesario facelo para que se conciencie de que non é o centro do mundo e que cada persoa debe asumir a súa propia vida.
Todo o que acabo de poñer do artigo é moi, moi interesante. Canto queda neste mundiño por aprender. Pasiño a pasiño...
