Proverbios...

¿Que sentido ten correr, cando estamos na estrada equivocada? Esta frase que atopei por casualidade acaba de paranoiarme. Mirando no Google di que é un proverbio alemán de autor descoñecido. ¿Realmente, sabemos acertadamente se é equivocado ou correcto? Pode que o camiño nun principio sexa o correcto e por motivos externos deixe de selo; pode tamén que sexa correcto e cambie a medida que evolucionamos co tempo; ou pode que saibamos que sexa incorrecto e non facemos nada para tomar outro... nunca se sabe. Deixarse levar pola intuición, pola cobardía, pola ignorancia, polo instinto, en fin... de mil maneiras podemos estar fóra da estrada axeitada.

Os proverbios, frases célebres, etc... encántanme, sempre hai un para cada paso que damos revelando un valioso aprendizaxe, se lle facemos caso, claro. Todo o que se ignora, despréciase (Antonio Machado), nembargantes A felicidade está na ignorancia da verdade (Giacomo Leopardi). E por hoxe abonda xa de fraseciñas.

Decisións

O destino está escrito, oímos moitas veces. Parece mentira que así sexa, máis non de todo. Hai situacións que parecen inevitables nas nosas vidas, mudan segundo as nosas eleccións. Éche coma esos libros, que recordo na biblioteca do colexio das monxas cando era unha nena, que tiñan un desenlace distinto segundo escollésemos as páxinas a seguir da aventura que estivesemos lendo. Era moi divertido e, sen sabelo, educativo, facíanos responsable dun final ou doutro. Cando medras daste conta, que si, sabemos que o camiño que seguimos varía dependendo do que escollamos facer, hai moitos desvíos, encrucilladas, por intres, calexóns aparentemente sen saída, máis si a teñen, pese a non saber vela no seu momento. Todo ten solución, agás a morte.

É inevitable pensar... que pasaría se houbese feito outra cousa naquel momento? como estaría hoxe? como sería? viviría noutro lugar? tería xente diferente ao meu carón? Preguntas sen resposta. Lástima que non teñamos un libriño deses, como os da miña infancia, coa nosa propia vida. Sería trampa, seino... pero sentiríamonos tan aliviados cando sufrimos ou nos perdemos.

Mellor aínda, ser a guionista da miña propia vida cambiando a antollo todo o que non me gustase, ou o que me apetecese en cada momento. Que egoista sona... (no comments). E falando de guións, estou impaciente por ver a V tempada de "Mujeres desesperadas", deixoume moi intrigada o último capítulo da IV. Terei que conformarme con ver os 5 primeiros subtitulados, a ver se os consigo axiña. Altamente recomendable.

DESPERATE HOUSEWIVES - MUJERES DESESPERADAS

*Tomando outro camiño levo case 7 días libre de nicotina, procurarei apartarme de todo o que non me convén. Conseguireino? Eso xa o decidirá o destino.

Grazas

Xa comezou a conta atrás. Este 2008 está rematando, o tempo pasa incesantemente, ano tras ano cada vez máis á présa. Sempre escoitei que cando se pasa ben todo é máis rápido nembargantes cando se pasa mal, máis lento. Hai momentos en que os días parecen horas, outros semanas, todo depende, máis rebato esa cuestión. Para min non foi o mellor ano, tampouco tan malo, se me poño en plan positivo. A ansiedade limitou trazas da miña vida estos 11 meses, e como digo sempre: "non hai mal que por ben non veña", aprendín moitas leccións que me fixeron evolucionar e mudar aspectos que o precisaban, aínda faltan... despaciño e boa letra.

"O que non te mata, faite máis forte"

Que che pregunten como estás, sobra xente, pero recibir mans amigas que che amosen o sendeiro para seguir adiante sen pedir nada a cambio... eso non ten prezo (parece un dos anuncios da MasterCard). Agradezo moito aos que estiveron aí. Grazas H por estar sempre ao meu lado nas boas e nas malas, polo teu cariño e comprensión, por verme como só ti sabes verme...; grazas Carlos por apoiarme axudándome a atopar unha solución para ser e estar mellor, e grazas Marian por orientarme como só ti sabes facelo. Non me vou poñer en plan dramático, algo que odio, así que cambio de tema.

Descubrín unha nova serie que me fixo rir abondo. Baixeina de internet por casualidade. Atraeume o título: "Samantha ¿Que?". Só hai a primeira tempada, de momento. Samantha (Christina Applegate) esperta dun coma na cama dun hospital despois de 8 días con amnesia retrógrada, non recorda nada da súa vida. Pouco a pouco, a través de pequenos detalles vai descubrindo o tipo de persoa que era antes de ser atropelada por un conductor que se deu á fuga: unha mala pécora de coidado. Non conto máis, mellor vela.