Nadal ou algo...

Nunca me invadeu moito o espírito do Nadal, sinxelamente é a época máis apática, estresante e forzada de todo o ano. Non porque estemos nestas datas imos ser mellores persoas, nin máis felices: hipocresía. A pesares das miñas opinións: desexo Boas Festas e un mellor ano que entra para todo o mundo (que o mereza), aínda que só sexa para escoitar esta canción de Mariah Carey "All I want for Christmas is you" coa voz particularmente marabillosa en directo.

Mundo real

Este exprimidor de recordos e pensamentos, terá que dar cabida a máis. Así que, aínda que nun principio non tiña pensado falar de política, actualidade, guerras... coa obriga de voltar á realidade, este mini-mundo escapista non pode vivir só de soños, desexos, ilusións, fantasías, aficións, lembranzas, etc...

Este vídeo recollido nun post do camacato, para mín, semella un PÁSAO, co fin de saber que non todo o que nos contan resulta ser certo. Non é tan fero o lobo como o pintan... maiormente. Sean Penn fala da súa estancia en Venezuela e de Hugo Chávez, (Sean renunciou á colaboración periodística que viña facendo no periódico San Francisco Chronicle, en xaneiro deste ano, por chamarlle dictador ao presidente venezolano, cando realmente foi elixido democráticamente). Cada quen que saque conclusións propias dos seus comentarios.

Debuxiños

Resulta que podo poñerlle cara e corpo humano a Eriko, cantante protagonista dos debuxos que tantas cancións me gustaban cando nena, quizais xa non tan nena. Inclusive madrugaba en verán a propósito a velos e poder grabar as cancións de cada capítulo para despois intentar sacarlle a letra nipona á miña maneira, unha desastrosa maneira. Recórdame moito a Candy Candy, outra serie animada lacrimóxena, que tanto nos emocionaba a todos. Pobriña, pasábaas moi p... Era das miñas favoritas, máis como me di H: "Para ti todo é favorito", será certo, gústanme demasiadas cousas, e ¿será certo tamén que di que eso pásame porque estou namorada da vida? A saber...

Aí vai esta actuación en vivo de Eriko Tamura, a de carne e óso, titulado Sukiyo, alá por finais dos 80.

E aquí un fragmento da serie coa canción May be a dream

Remexendo na rede atopei este poster, hai peli de Dragon Ball este ano que entra, a ver se non é decepcionante, ogallá que non. Agardaremos ata o 10 de abril do 2009. (Eriko Tamura participa neste filme como Mai)

*Hoxe é día 8 de decembro, nun mes xusto é o meu aniversario, comeza a conta atrás. Imos vellos... pero ben conservados.

"Eres único"

Esta semana chuviosa, triste e gris, nostálxica, quizais tamén un pouco solitaria, lévame a escoitar sen parar á Dúrcal. A seguinte canción adícolla a H, porque o boto de menos, porque me dou conta do importante que é a súa presenza na miña vida. Esta faceta tan romántica non me pega nada, ou si... nunca sabemos quen somos realmente. Os anos e as experiencias cambian á xente, éche boa verdade... Encherse ás veces de "merda" ata as orellas resulta desagradable, para así apreciar o que significa unha ducha quentiña, pero axuda a valorar o que temos. Así é a vida.

ERES ÚNICO

Eres único,
como amigo,
como novio,
como amante.
Eres único.

Eres único,
el que alienta con palabras,
mis angustias, mis tristezas
y mi sueño azul.

Tú me miras y estremeces
el instinto de mi cuerpo,
me transportas hacia a ti,
con la dicha de tenerte,
y perderme en tus sentidos
y beberme los latidos de tu amor,

Tú eres único,
en tu mundo de pasiones,
contaminas mis razones,
eres único.

Todo mágico,
tú transformas mis anhelos,
mis ternuras y mis sueños,
como el único.

Compañero de mis penas y alegrías,
de las cosas cotidianas, de mi vida,
como novio,
como amante,
como amigo,
simplemente eres único.

Tú eres único,
en tu mundo de pasiones,
contaminas mis razones,
eres único.

Todo mágico,
tú transformas mis anhelos,
mis ternuras y mis sueños,
como el único.

Compañero de mis penas y alegrías,
de las cosas cotidianas, de mi vida,
como novio,
como amante,
como amigo,
simplemente eres único.

Solo único.

Aquel vhs...

Botando unha ollada por Youtube atopei outra canción de Rocío Dúrcal daquel mítico vhs, máis este non é o vídeo exacto, que pena, así o recordo sería máis certeiro. Esta é unha interpretación en directo, a cal destaca o boísima que era esta muller.

DI QUE ESPERAS DE MÍ
Di que esperas de mí
hoy que casi has acabado con tu vida
yo no creo que sea un perdón
si tú sabes que hace mucho te lo di

Di que quieres decir
con esas palabras frías y titubeantes
si esa cara de dolor
sólo habla de lo peor de tus amantes

Lo siento
pero de veras te has salido de mi vida
ahora yo soy muy feliz
te deseo de corazón: dios te bendiga

Lo siento
que aunque jamás pensé en decirte no te quiero
después de lo que sufrí
a tu lado, que esperabas de mí

Ahora vete mejor, te aseguro que sólo pierdes tu tiempo
y no quieras recordar
pues lo muerto, muerto está
aunque no quieras

Lo siento, pero de veras .......
Lo siento, que aunque ........

"La balanza"

"La balanza", esta interpretación de Rocío Dúrcal transpórtame aos 12 ou 13 anos, cando empezaba a aficionarme polo mundo da música e cantaba agarrada a un peiteador do cabelo ou calquera outro obxecto que fixese de micro diante do espello. Recordo o seu vestido rechamante de cor alaranxado, cheo de flecos; grabado no noso primeiro vídeo, daquela toda unha revolución. Tamén recordo a miña nai pegada á porta do meu cuarto, sorprendida por descubrir que a súa filla adolescente sonaba como a Rocío Dúrcal de verdade. Disimulaba para que non me dera conta, máis sabía que aí estaba, escoitando. Ou a primeira vez que me subín a un escenario, nun festival do Nadal no salón de actos do colexio da infancia, cantando a capela unha panxoliña e despois esta canción. Que lembranzas, que tempos aqueles... Rocío foi sempre toda unha diva. Poñía e sígueme poñendo a pel de galiña, a pesares do tempo, continúa sendo a única que me emociona coa súa voz, coas súas fermosas cancións. Nunca quedará no olvido, os bos nunca morren de todo...

No seré yo la que diga adiós,
solo quiero que entiendas mi posición,
sabe bien que soy una mujer,
que te entrega a cada instante el corazón.

Y por eso hoy te quiero decir,
de lo poco que a veces me haces sentir,
donde estás que ya no te puedo encontrar,
vuela siempre en tu silencio y tu mirar.

Antes que tu indiferencia mate,
el porqué de mi existir,
déjame si crees que ya no me amas,
pero no me hagas sufrir.

Si a mí el tiempo para amarte no me alcanza,
me doy toda sin ninguna condición,
mira pues como se inclina la balanza,
le hace falta de tu parte el corazón.

Yo no sé porque has cambiado así,
no eres tú aquel hombre al que aprendí a querer,
mira mis ojos y dime que puedo hacer,
sea cual sea la verdad sabré entender.

Antes que tu indiferencia mate,
el porqué de mi existir,
déjame si crees que ya no me amas,
pero no me hagas sufrir.

Si a mí el tiempo para amarte no me alcanza,
me doy toda sin ninguna condición,
mira pues como se inclina la balanza,
le hace falta de tu parte el corazón.

Le hace falta de tu parte el corazón
Le hace falta de tu parte el corazón.

Proverbios...

¿Que sentido ten correr, cando estamos na estrada equivocada? Esta frase que atopei por casualidade acaba de paranoiarme. Mirando no Google di que é un proverbio alemán de autor descoñecido. ¿Realmente, sabemos acertadamente se é equivocado ou correcto? Pode que o camiño nun principio sexa o correcto e por motivos externos deixe de selo; pode tamén que sexa correcto e cambie a medida que evolucionamos co tempo; ou pode que saibamos que sexa incorrecto e non facemos nada para tomar outro... nunca se sabe. Deixarse levar pola intuición, pola cobardía, pola ignorancia, polo instinto, en fin... de mil maneiras podemos estar fóra da estrada axeitada.

Os proverbios, frases célebres, etc... encántanme, sempre hai un para cada paso que damos revelando un valioso aprendizaxe, se lle facemos caso, claro. Todo o que se ignora, despréciase (Antonio Machado), nembargantes A felicidade está na ignorancia da verdade (Giacomo Leopardi). E por hoxe abonda xa de fraseciñas.

Decisións

O destino está escrito, oímos moitas veces. Parece mentira que así sexa, máis non de todo. Hai situacións que parecen inevitables nas nosas vidas, mudan segundo as nosas eleccións. Éche coma esos libros, que recordo na biblioteca do colexio das monxas cando era unha nena, que tiñan un desenlace distinto segundo escollésemos as páxinas a seguir da aventura que estivesemos lendo. Era moi divertido e, sen sabelo, educativo, facíanos responsable dun final ou doutro. Cando medras daste conta, que si, sabemos que o camiño que seguimos varía dependendo do que escollamos facer, hai moitos desvíos, encrucilladas, por intres, calexóns aparentemente sen saída, máis si a teñen, pese a non saber vela no seu momento. Todo ten solución, agás a morte.

É inevitable pensar... que pasaría se houbese feito outra cousa naquel momento? como estaría hoxe? como sería? viviría noutro lugar? tería xente diferente ao meu carón? Preguntas sen resposta. Lástima que non teñamos un libriño deses, como os da miña infancia, coa nosa propia vida. Sería trampa, seino... pero sentiríamonos tan aliviados cando sufrimos ou nos perdemos.

Mellor aínda, ser a guionista da miña propia vida cambiando a antollo todo o que non me gustase, ou o que me apetecese en cada momento. Que egoista sona... (no comments). E falando de guións, estou impaciente por ver a V tempada de "Mujeres desesperadas", deixoume moi intrigada o último capítulo da IV. Terei que conformarme con ver os 5 primeiros subtitulados, a ver se os consigo axiña. Altamente recomendable.

DESPERATE HOUSEWIVES - MUJERES DESESPERADAS

*Tomando outro camiño levo case 7 días libre de nicotina, procurarei apartarme de todo o que non me convén. Conseguireino? Eso xa o decidirá o destino.

Grazas

Xa comezou a conta atrás. Este 2008 está rematando, o tempo pasa incesantemente, ano tras ano cada vez máis á présa. Sempre escoitei que cando se pasa ben todo é máis rápido nembargantes cando se pasa mal, máis lento. Hai momentos en que os días parecen horas, outros semanas, todo depende, máis rebato esa cuestión. Para min non foi o mellor ano, tampouco tan malo, se me poño en plan positivo. A ansiedade limitou trazas da miña vida estos 11 meses, e como digo sempre: "non hai mal que por ben non veña", aprendín moitas leccións que me fixeron evolucionar e mudar aspectos que o precisaban, aínda faltan... despaciño e boa letra.

"O que non te mata, faite máis forte"

Que che pregunten como estás, sobra xente, pero recibir mans amigas que che amosen o sendeiro para seguir adiante sen pedir nada a cambio... eso non ten prezo (parece un dos anuncios da MasterCard). Agradezo moito aos que estiveron aí. Grazas H por estar sempre ao meu lado nas boas e nas malas, polo teu cariño e comprensión, por verme como só ti sabes verme...; grazas Carlos por apoiarme axudándome a atopar unha solución para ser e estar mellor, e grazas Marian por orientarme como só ti sabes facelo. Non me vou poñer en plan dramático, algo que odio, así que cambio de tema.

Descubrín unha nova serie que me fixo rir abondo. Baixeina de internet por casualidade. Atraeume o título: "Samantha ¿Que?". Só hai a primeira tempada, de momento. Samantha (Christina Applegate) esperta dun coma na cama dun hospital despois de 8 días con amnesia retrógrada, non recorda nada da súa vida. Pouco a pouco, a través de pequenos detalles vai descubrindo o tipo de persoa que era antes de ser atropelada por un conductor que se deu á fuga: unha mala pécora de coidado. Non conto máis, mellor vela.

Pasado musical

A música de fai décadas si que era boa, con esta frase parezo unha anciá buscando no baúl dos recordos. Veñen a min cancións como a de B. J. Thomas "Raindrops keep falling on my head" (anos 70) que me alegra a alma e agora, ademáis, The Outfield "Your love" dos anos 80 que me transmite moita enerxía positiva.

O destino é sabio e sabe dar o que necesitamos en cada momento, eu necesitaba estas cancións e apareceron para facerme feliz. Hai que ter coidado co que se desexa, pode facerse realidade.

Viaxemos na maquiniña do tempo ata o pasado para rememorar cousas boas coma esta canción, aí vai o vídeo...

Adiccións

Ultimamente apetéceme ver series de televisión bastante peculiares. No post anterior fago referencia ao Sr. Monk, un detective moi especial na súa forma de resolver casos e máis na forma de ser, coa súa lista enorme de fobias e un transtorno obsesivo-compulsivo. Cada vez que toca a alguén usa unha toalliña húmeda para limparse; obsesionado cos números redondos, os xérmenes, a limpeza, a orde, a perfección á súa maneira... Ata come os alimentos en platos separados porque non poden tocarse entre si (as patacas nun prato, os chícharos noutro, ...) e un infinito número de manías. En definitiva, todo un personaxe.

Esta semana colleu o turno Psych, un mozo chamado Shawn cunha capacidade de observación asombrosa que se fai pasar por vidente, axudándolle á policía nas investigacións, xunto co seu amigo da infancia Gus.

Recoñezo a miña adicción ás series de televisión en xeral, pero adoro as series con intriga, mellor con humor. Sempre me gustaron, dende nena. Recordo a Colombo, Mike Hammer, Remington Steele, Matt Houston, Se ha escrito un crimen, Luz de luna, Magnum... (Eu tiña que ter sido detective, entre outras moitas cousas). O bonito é que cada unha delas representa unha etapa distinta da vida, traendo moitas lembranzas.

*Aínda que, por unha hora + ou -, xa pasou o 27 de outubro: "H, felicidades e grazas por compartir estes 7 anos xuntos de serie-adictos".

Momentos felices

Hai unha frase que di: "Se choras por non ver o sol, as bágoas impediranche ver a estrelas". Ás veces obsesionámonos co que non temos olvidándonos do que si posuímos. A felicidade consiste nas pequeniñas cousas do día a día. Lin fai pouco que:

O destino dos homes está feito de momentos felices, toda a vida os ten, pero non de épocas felices

Friedrich Wilhelm Nietzsche. Filosofo alemán

A miña amiga Marian tiña outra frase para contentarse, sempre me dicía: "Lo que no es para mí, entonces no lo quiero".

Un bo método para ser feliz é rodearte de persoas que queremos e nos queren de verdade, ou sinxelamente positivizar o noso entorno apartándonos de xente ou situacións negativas que só conseguen facernos dano, desviándonos do noso verdadeiro camiño. O camiño á felicidade.

Venme á memoria un documental que vin a pasada semana: unha muller diagnosticada de cancro de mama, a súa reacción foi admirable. Sigueu o tratamento médico coa convicción de que estaba curada, vivía unha vida plena intentando pensar o menos posible na enfermidade. Xa falei demasiadas veces do poder da mente, digan o que digan os escépticos. A súa mellor terapia foi procurar estar contenta tódolos días, rir moito con todo o que estivese ao seu alcance (alugaba películas cómicas tódalas noites), en fin... tentaba ser feliz desconectando como fose do problema. En tres meses estaba totalmente sá.

Para potenciar os momentos felices sigo o seu exemplo, esta semana tocoulle ao meu amigo Monk na V tempada, unha serie moi entretida que nos divirte a H e a min. Por sorte, H e máis eu temos moitas cousas en común.

A canción do comezo é de Randy Newman, aí vai a letriña

IT´S A JUNGLE OUT THERE

It's a jungle out there

Hai unha xungla aí fóra
Disorder and confusion everywhere
Desorde e confusión en todas partes
No one seems to care
Ninguén presta atención
Well, I do
Ben, eu fágoo
Hey, who's in charge here
Óe, quen está ao cargo aquí
It's a jungle out there
Hai unha xungla aí fóra
Poison in the very air we breathe
Veleno no aire que respiramos
Do you know what's in the water that you drink?
¿Sabes que ten a auga que bebes?
Well, I do, and it's amazing
Ben, eu seino, e é incrible
People think I'm crazy 'cause I worry all the time
A xente pensa que estou tolo porque me preocupo todo o tempo
If you paid attention you'd be worried too
Se prestases atención preocuparíaste tamén
You better pay attention
Presta máis atención
Or this world we love so much might just kill you
Ou este mundo que tanto amamos podería matarte
I could be wrong now but I don't think so
Podería estar equivocado máis creo que non
'Cause there's a jungle out there
Porque hai unha xungla aí fóra
It's a jungle out there
Hai unha xungla aí fóra

...because I´m free, nothin´s worrying me...

Non recordo onde a escoitei por primeira vez, non o teño claro, pero hai unha canción que ultimamente non para de sonar na miña cabeza, é unha canción pegadiza cuxa melodía e letra fanme sentir moi ben. Busquei en internet pola única frase que recordaba, pois encántame o significado: ... "because I´m free, nothing is worrying me"... (porque son libre, nada me preocupa). Descubrín que é de B. J. Thomas, titúlase "Raindrops keep falling on my head", e pertence á b.s.o. das películas "Dos hombres y un destino" (con Paul Newman e Robert Redford) e máis de "Forrest Gump" (con Tom Hanks). A pesares de ser do ano 1970, pois eu aínda non era nin un proxecto de ser humano por aqueles tempos, parece como se formase parte da banda sonora da miña vida.

raindrops keeps falling on my head

Raindrops keep fallin' on my head
And just like the guy whose feet are too big for his bed
Nothin' seems to fit
Those raindrops are fallin' on my head, they keep fallin'

So I just did me some talkin' to the sun
And I said I didn't like the way he got things done
Sleepin' on the job
Those raindrops are fallin' on my head, they keep fallin'

But there's one thing I know
The blues they send to meet me won't defeat me
It won't be long till happiness steps up to greet me

Raindrops keep fallin' on my head
But that doesn't mean my eyes will soon be turnin' red
Cryin's not for me
'Cause I'm never gonna stop the rain by complainin'
Because I'm free
Nothin's worryin' me

It won't be long till happiness steps up to greet me
Raindrops keep fallin' on my head
But that doesn't mean my eyes will soon be turnin' red
Cryin's not for me
'Cause I'm never gonna stop the rain by complainin'
Because I'm free
Nothin's worryin' me

GOTAS DE CHUVIA CONTINÚAN CAENDO NA MIÑA CABEZA

Gotas de chuvia continúan caendo na miña cabeza
e igual que o tipo cuxos pés son demasiado grandes para a súa cama,
en nada parecen encaixar
estas gotas de chuvia están caendo na miña cabeza, seguen caendo...

Así que me puxen a falar co sol
e díxenlle que non me gustaba a forma en que facia as cousas
durmíndose no traballo
estas gotas de chuvia están caendo na miña cabeza, seguen caendo...

Pero hai unha cousa que sei,
o triste que mandaron a por mín non me vencerá.
Non pasará moito ata que a felicidade se levante para saudarme.

Gotas de chuvia seguen caendo na miña cabeza,
pero eso non significa que os meus ollos se vaian a poñer bermellos axiña,
chorar non é para mín
porque nunca vou parar a chuvia queixándome,
porque son libre
nada me preocupa.

Non pasará moito ata que a felicidade se levante para saudarme.

Gotas de chuvia seguen caendo na miña cabeza,
pero eso non significa que os meus ollos se vaian a poñer bermellos axiña,
chorar non é para mín
porque nunca vou para a chuvia queixándome,
porque son libre
nada me preocupa.

O karma

O cambio de estación, pois xa estamos no apagadiño e escuro outono, trae cambios no tempo e no meu interior. Etapa obxectiva na que tento ser "hippie", como sempre me aconsella H, pasar de todo e sinxelamente vivir, desconectar un pouco e tirar para adiante sen comerse tanto a "olla". Unha tempada coa mente en branco, sen cuestionarse nada, nin os problemas, nin o día a día, sen autocompadecerse, como os animais, pois eles nunca se lamentan, simplemente sobreviven: supervivencia.

Ao final, a vida pon as cousas no seu sitio, o destino xa está organizado para nós. O karma e o darma. Estiven lendo sobre as vidas pasadas, a lei de acción e consecuencia, o equilibrio do universo. Todo o que nos ocorre, din que vén provocado polo que fixemos noutra ou nesta vida. Recórdame á divertida serie Me llamo Earl, que vai sobre o tema.

Anxo ou demo?

Cando me sinto disgustada non podo evitar soltar todos os pensamentos que rondan por esta cabeciña tola, unha especie de terapia descorrosiva co fin de baleirar a mente. Un volcán en erupción que pasa e arrasa con todo, nembargantes facer como a Ave Fénix, que rexurde das súas cinzas. Errar é de humanos máis sentirse libre é moi importante, aínda que maiormente sexa de forma egoista. A verdade, ou as nosas supostas verdades, moitas veces danan, contar ata 10 é o que fago mil e unha veces, cando non funciona... estoupo. Unhas veces arrepíntome de ser tan sinceira, máis outras síntome renovada e liberada, con outros puntos de vista máis claros. Como sempre di H: "Hai máis sitio fóra que dentro".

Cando se intenta ser boa persoa acaban tachándote de parva, de inxenua, ou simplemente cren que teñen permiso para esnaquizarche a alma. Quizais comeza a asomar o demiño que levo dentro, todos levamos un, aínda que pareza que non. Ou quizais o anxiño está canso de que o lastimen precisando dun descanso. Un Doutor Jekyll e un Mister Hyde. Ao fin e ao cabo é a natureza do ser humano. Ninguén é perfecto.

Apariencias

Din que "a primeira impresión é a que queda", ou que "comemos polos ollos" (non fago referencia a temas gastronómicos, neste caso). Cando coñecemos a alguén non podemos saber de inmediato as súas virtudes, os seus defectos, se nos cae ben ou non. Ás veces quizais pareza que si, por intuición, ou porque xulgamos tan rapidamente que non damos a oportunidade de mudar de opinión. A apariencia física prima maiormente sobre tódalas cousas, ou, tal vez, unha personalidade carismática que nos engancha sen saber a causa (moitas veces inducida pola adulación, psicoloxía pura e dura, pois saben dicir o que queremos oír sen que se note, xente cuxas dotes interpretativas superan ou igualan ao mellor actor/actriz).

Para desenguedellar a simple-complicada esencia humana estiven lendo un documento que fala dos xestos, da linguaxe corporal. Supoñer (digo supoñer, pois cando alguén raña no nariz, por exemplo, ao mellor tan só significa que lle pica) que pensan, que sinten, e, en fin... multitudes de estados de ánimo. Non é un estudio sociolóxico, simplemente é un xeito de entender/me cada día un pouco máis.

Sigo nesta busca existencialista. A intelixencia é a que nos move, a que nos impulsa a querer saber, intentar redescubrir quen somos, que facemos, a onde imos, en resume... ¡que carallo pintamos neste planeta azul!

NON TODO É SEMPRE O QUE PARECE

Fume na cabeza

Ás veces é inevitable acabar sentíndose un bichiño raro. Esta busca interior, exterior, do inexplicable, da existencia, do mundo, do universo, dos sentimentos, da mente, do corpo humano... Tantas preguntas tentando acadar unha resposta que non sería abonda unha vida enteira aínda que chegásemos aos cen anos. Levo unha tempada atraendo a min todo tipo de libros, vídeos, documentos, etc... que satisfagan a curiosidade innata do todo e máis da nada. Ás veces maxino que son un pouco "friki", non me importa demasiado pensalo, pois non o creo. Acho que as mentes curiosas quizáis poidan axudar, con pequeniñas accións (que formen unha cadea e poidan chegar a ser enormes) a facer deste un mundo mellor.

O día en que alguén vexa a unha persoa botando fume pola cabeza, ésa serei eu. E non fume tóxico como o do tabaco, senón un fume limpo e branco (como cando elixen Papa) provocado de tanto pensar.

Vampirismo

Sempre tiven uns caninos afiados, pensei que sería a xenética ou porque me encanta roer os ósos do polo ou de calquera outra carne que me guste, como a costela. O pobriño do meu can, o cal pasou toda a infancia comigo e parte da adolescencia, pasaba fame pola miña culpa. Ademáis que a carne prefíroa media crúa, co seu sangue polo medio, senón resulta como comer o adoite do zapato.

Agora, cos anos e con moito cachondeo, cheguei á conclusión de que son unha vampira. E non polo feito de ter uns dentes afiados, senón porque me deito tardísimo, case cando amence, para despois andar cansa todo o día. Xa se sabe que nunca se descansa mellor que pola noite, é o ciclo natural do día. Os meus biorritmos están tan desorientados que xa case parezo un zombie. Pero que lle imos facer... adoro o silencio da noite, a tranquilidade, a falta de ruidos de todo tipo: coches, xente... e ese modo de conectarse con un mesmo sen ningún tipo de interferencia.

Cada tolo co seu tema.

Mente positiva

O verán está chegando ao seu final, para o meu entender xa rematou no mes de agosto. O tempo non acompañou demasiado, nembargantes en Galicia esto do clima xa é todo un clásico. O bronceado foise tan rápido que apenas dou tempo a darse conta na estación que agora remata, xustamente o domingo. Non levo moi ben o outono, nin o inverno: vento, frío, choiva, días curtos e apagados, a festa consumista do Nadal..., ata a miña pel se apaga e vira branca coma o leite, sen falar dos pés e as mans conxeladas. Procurarei ver o lado positivo do cambio da estación, non queda outra (eso digo ano tras ano): as castañas, ver unha peli ao abrigo da túa casa mentres a chuvia bate na fiestra, o caldiño, as comidas potentes para quencer o frío, darse un baño na praia con mal tempo para sentir o corpo vivo...

O outro día lin, máis ben escoitei, o audio-libro de "El secreto" de Rhonda Byrne e pareceume moi, moi interesante. Pasoumo a miña amiga Marian, que tamén é unha forofa destes temas. Fala da lei da atracción, de que todo o bo e malo que vén á nosa vida é motivado polos nosos pensamentos. Así que hai que convencerse e tentar ter unha mente positiva e, como di unha frase de Buda que puxen nun post anterior:

Todo lo que somos es el resultado de lo que hemos pensado.

Espero cambiar o chip, xa que din que os do meu signo zodiacal non se atopan entre os máis felices, debe ser pola forma absurdamente realista, por non dicir negativa, de ver as cousas. Así que... MENTE POSITIVA!!!

Merda de mundo

Ando entre depre e malhumorada, quizais un pouco desquiciada. As cargas da vida cada vez pesan máis, os amigos tórnanse inimigos, todo ten un fin e todas e cada unha das cousas, mellor dito persoas, móvense por interés, sexa do tipo que sexa. Ando perdida, de novo, pero todo ten unha causa, un porque. O meu lema favorito é que: "non hai mal que por ben non veña". As cousas, entre comiñas, "malas" suceden por unha causa, quizais o destino, moitas veces formado polas nosas accións, ou quizais por que son leccións que hai que aprender a medida que pasan os anos. Non queda máis remedio que madurar, uns antes e outros despois, pero sempre toca avanzar e renovarse. Ninguén se salva. A vida é así.

Sigo buscando o meu sitio neste planeta, aínda non o atopei, confío en que un día chegará, e de seguro xa non será o que máis me importe.

Malditos mocos

Levo xa moito tempo cunha alerxia que noto máis estos días, cando me levanto da cama non paro de esbirrar, sonar os mocos e os ollos non deixan de soltar bágoas. Recordo ao amigo de Shin Chan, Bo Chan, que sempre anda co moco enorme colgando do nariz. Pois eu igual.

Hoxe voltou saír o sol, a ver o que nos dura. En Galiza é moi raro que non chova, sexa a estación do ano que sexa. Estes cambios de temperaturas son os que me matan, así que a seguir conxestionada cun klinex preto, por se acaso.

Noites alegres, mañás tristes

Estou de resaca. O cerebro baila dentro da miña cabeza como se tivese vida propia. Que mal se queda un ao día seguinte dunha noite de festa na que o pasas de marabilla, sen medir as consecuencias físicas nin psicolóxicas, pois o baixón tamén é grande. Xa se sabe, o alcol é un depresor do sistema nervioso, pero parece que nos sentimos mellor nese intre con catro (ou seis, ou oito) cañas ben tiradas dos nosos bares, mentres lle damos á sen óso sen parar, calquera tema é interesante cunhas copiñas de máis.

Tamén parece como se me agudizase o sexto sentido, debe ser porque fallan os outros cinco. Como ben me dixo a miña amiga Juani o sábado pola noite:

"Noites alegres, mañás tristes"

E cando estou decaída, por dicilo dalgunha maneira, dáseme por profundizar, e eso para min non é tan malo, depende como se mire. Como se vise as cousas máis claras do que me rodea, a xente superficial que sempre estará para pasalo ben, e a xente que vale a pena de verdade.

¡Vivan as noites alegres!

Nada é eterno

Estamos a primeiros de xullo e as nubes e a chuvia non paran de asomarse para facernos olvidar na época que estamos. O cambio tan estraño recoñéceo o meu corpo, o cabelo cae coma as follas das árbores no outono. Algo pasaxeiro que sempre me ocorreu, dende nena, que eu lembre. Tomo levadura de cervexa, e máis cervexa (hahaha...) para combatir a xenética que me tocou por parte do meu pai.

Onte comecei a ler "Brida" de Paulo Coelho, paréceme un libro moi existencialista para o pouco que conseguín ler, pois os ollos pecháronse ás 12 páxinas e caín rendida. Este libro recomendáramo Marian. Díxome que seguro era o meu estilo de lectura, pois teño unha personalidade relacionada con eses temas tan profundos e máxicos. Pareceume fermoso que me dixese eso, pois caloume en tan só un mes e tres semanas que pasei en Cáceres. Houbo unha química entre nós fóra do común e procuramos manter esa amizade tan bonita, a pesares da distancia. É unha persoa moi especial na miña vida, axudoume tanto a evolucionar que sempre lle estarei agradecida. Espero que nunca mude este sentimento, pois os amigos tamén cambian (non sempre evolucionan), e nunca volta a ser igual. Todos mudamos de forma de ser, ou de pensar, e sempre buscaremos persoas máis afíns a nós mesmos. Nada é eterno.

O verán

Xa está o verán outra vez enriba de nós. O meu mes favorito do ano é xuño, cando os raios de sol se fan máis intensos e as praias non están tan abarrotadas de turistas. A natureza sempre preferín disfrutala con tranquilidade, oír o vaivén das ondas sen ruidos de adolescentes xogando ou meniños chillando coma tolos, nin as maruxas dándolle á lingua poñendo a todo deus verde. Pero o meu mes favorito rematou e agora toca o xentío invadindo todos e cada un dos recunchos deste entorno tan bonito no que me tocou nacer.

O bo do verán é que sempre voltas a encontrarte con xente que fai tempo que non vés, á cal se lle perde a pista durante o resto do ano, e rememorar tempos pasados e poñerse ao día no presente. O tempo pasa tan á présa, que cando te das conta xa case temos as engurras na face, máis o meniñ@ que levamos dentro négase a recoñecelo.

Aínda onte, coma quen di, tiña 15 anos e sentíame chea de vida e con moitas esperanzas para o futuro, e daste conta que non se acaban cumprindo. Pois como di unha frase de John Lennon:

"La vida es aquello que te va sucediendo mientras te empeñas en hacer otros planes"

Evolución

Estiven relendo o pouquiño que tiña escrito, pois xa nin me lembraba deste buraquiño virtual. Recordoumo esta semana o meu irmán Carlos. Debería voltar e empezar de cero, pero non, os meus sentimentos pasados son parte de min. Non me extraña que a ansiedade e os ataques de pánico me invadisen, pois a muller negativísima que habitaba no meu ser tiña que rebentar nalgún momento.

Estes meses pasados sen deixar señas por aquí, foron dunha ampla evolución persoal, así quero pensalo, e creo que si o foi. Nunca paramos de evolucionar, eso é o bo. Abrirse máis ao mundo, deixar de ser un animal solitario ennegrecido polo peso da civilización. A familia e os amigos son agora parte moi importante da miña vida, xa non me encerro en min, procuro liberar toda a enerxía que antaño me gardaba, sen oficio nin beneficio. Máis algo esencial é quererse a un mesmo primeiro, para despois poder querer aos demais. Se non nos axudamos a nós mesmos, non podemos estar en condicións de axudar.

O medo a ser danada, acabou por danarme. A cuncha que supostamente me protexía, non a preciso e agora pasiño a paso, volto a renacer. Como se empezase a descubrir todas e cada unha das pequenas cousas, que son as que nos dan a verdadeira felicidade. E así voume atopando a min mesma, a verdadeira muller que son e que me gustaría ser. Estou contenta, a loita do día a día cada vez é máis doada. A xente que me quere é algo fundamental neste proceso, un proceso que tarde ou cedo todos pasamos, dunha maneira ou de outra. Sempre mirar cara adiante, e se voltamos atrás, ao pasado, que sexa só para coller impulso.

Cada vez creo máis no poder da mente. A mente domínao todo, todo, todo. Recibimos o que damos. Así que...

Todo o que engado, non o penso moito, escríboo e punto. Non vai ser un best-seller, nin nada semellante. Son ideas aleatorias que compoñen o meu sentir e en fin... todo o que son.

Grazas Carlos por recordarme que siga.

De volta á vida

Xa pasaron dous meses, infernais, dende que escribín a última vez neste espazo virtual considerado o meu diario persoal, por dicilo dalgunha maneira, pois de diario non ten nada, máis ben "mesario".

Despois dunha mala racha en canto a saúde se refire, agora comezo a ser libre e ver todo o que me rodea con outra perspectiva. A verdade é que non podería superar esto sen o cariño dos meus e como non, de Marian. Unha rapaza que me dou a vida. Aparte dunha lectura de libros que me axudaron moito. Non estou ao cen por cen, pero estou no camiño axeitado. Todo comezou con un paseo polas galerías comerciais de Cáceres, fixeime nun herbolario que tiña libros... libros si. Aí coñecina e charlando deume cita para unha consulta e explicoume a realidade do meu problema, que ao fin e ao cabo era ficticio e prestoume un libro (que finalmente comprei) que se titula "La princesa que creía en los cuentos de hadas". Xa sei que sona cursi, pero axudoume tanto que tiven que mercalo.

Noutro momento seguirei explicando todo o que me pasou... Agora prefiro non pensar neso demasiado. Todo necesita o seu espacio e o seu momento.